Hastane çıkışı. Sıhhıye köprüsünün altından bi döner ayran aldım, geçtim abdi ipekçi parkına oturdum yedim.

Bi 10 dakika sonra 3 çocuklu bir aile tam karşıma gelip oturdular. Benimde saç sakal felan uzadı dışarı çıkınca kendime pek özen göstermem. Taktim kulaklığı dalmışım, efkarliyim.

Neyse. Karı koca ve yanlarında aralarında bir yaş civarı olan çocukları. Adam gariban bisey oturusundan etrafına bakışından bile belli. 5 kişiler 4 tane döner almışlar annesi ekmeğin yarısını bölüp küçük çocuğa verdi. Ama mutlulardi lan, o çocukların döneri yerken ki heyecanı ne bileyim bi içim burkuldu.

Bende dalıp gitmişim onlara bakıyomuşum. Bi anda adamla göz göze geldiğimi fark ettim. Rahatsız olmasın diye kafamı çevirdim hemen. Adamda nasıl bir yürek varsa benim yardıma muhtaç biri olduğumu felan düşündü heralde. Ortanca çocuğun elinden ekmeği alıp yanıma geldi. \"Aç mısın delikanlı al döner ye\".

O an ne dediğimi tam olarak hatirlamiyorum kabul etmedim ama. Sonra kalkıp otobüse binip eve geldim. Ve beyler bu ülkede böyle iyi kalpli insanlar olması beni sevindiriyor.