Evet arkadaşlar. Eminim benim gibi birçok insan var benim yaşlarımda bu sıkıntıyı yaşayan. Ayrıca bu aralar çok fazla intihar haberleri de çıkıyor. Çok üzülüyorum çok canım sıkılıyor. Ben hikayemi anlatacağım. Sizde anlatın burada sizin hikayelerinizi dinliyim dertleşelim. ne bileyim yazıyorum okursanız...

Kısaca 26 yaşındayım, Göç etmeden önce istanbul'da yaşıyordum. iyi denecek bi üniversiteden iktisat mezunuyum. Neyse detayları kısa kısa alırsınız aşağıdan ben mevzuya bi giriyim.

Okul yıllarım hep sıkıntılıydı. Staj yapacak yer bile bulamadım ünide okurken. taktan birkaç işim oldu onlara devam ettim. Hem aileme yüküm hafiflesin hem boş durmiyim diye. Ama Kyk da almama rağmen tabiki hiçbir zaman para kalmıyordu. O zamanlar ne sigara ne alkol kullanıyorum. Bi tane motorum vardı bi ara toplu parayla alınmış. Onu da son iki senesinde tam 4000 km sürmüşüm ki iki senede 4000 hiçbişey. Neden o kadar derseniz. Benzin koyamadım aga... Sağlam motordu sağlam yakıyordu.

O zamanlar okula gittim işe gittim eve geldim burada sözlükte takıldım. Başka da hiçbişey yapmadım. Paralar kira, faturalar, yemek ve yol(benzin) olarak gitti bitti hep. Kıyafetlerimi bile yırtılıp parçalanana kadar giydim her zaman. Fakirlikten değil ama ihtiyacım olmayan hiçbirşeyi almam hala. Ama 7 senedir bi deniz kum tatili yapamadım en çok o koyuyo. Yavaş yavaş günümüze geleceğim tabi çünkü şimdi o zamanlar sanki cennetteymişim gibi geliyo. Dalga geçtiğimiz gurbetçi repçileri az anlıyorum artık ama onlar en azından oralarda doğmuş büyümüş asıl bela sonradan gidenlerde. Neyse yavaş yavaş gelicez.

Neyse öyle böyle üniversite bitti. Mezuniyet töreni hediyesi şu bu. Bi o tenrik ediyo bi öbürü hayda hurra derken ulan bi baktıkli aslında taku yemişiz. Tabi ilk başlarda bi heves var hemen iş başvuruları ilk görüşme. Aileden bir takım elbise hediyesi tabi görüşmede giymeye..

Sonra yavaş yavaş o heves yerini ulan ne zaman olacak bi iş kaygısı almaya başladı. Görüşüyosun cevap yok görüş cevap yok diğeri olumsuz diğeri yine öyle. Sonra kendinden şüphe etmeye başlıyosun acaba neden. Neyim ekgib. Oldu olacak öyle böyle moral bozmayalım falan filan ama hiçbitak olmadı. Tam bir sene işsiz işsiz oturdum evde. Haziranda okul bitti eylül gibi artık bu olay can sıkmaya başladı. Ondan sonra ne yapsak ne etsek diye sıkıntıdan her türlü sınava hazırlandım. Evde göze batmiyim diye aldım alıştırma kitaplarımı dışarı çıktım güzel havalarda dışarda çalıştım. Arada kütüphanelere gittim. Bir de yanıma benim gibi bi arkadaş buldum. çayımızı kahvemizi alıp gidip çalışıyoduk. Ne biliyim öyle tam bir sene geçirdim. Kanki şu sınavada girelim. Buna da girelim ziraat sınav açmış vakıf şu zaman aman kaçırmayalım. Ales yds bilmemne durmadan bi ona bi ona. Sınav parası istemeye utanıyodum artık :D ucuzda değiller yani adamlar bildiğin kar amaçlı yapıyolar resmen. O arada tabi Hayvan gibi kilo aldım sıkıntıdan.

O kadar çalışmaya Sınav sonuçlarım iyidi, iyi olmayanlar da fena değildi açıkçası. Banka sınavları olsun yds ales en son girdiğim kpss olsun vs..

Bir sürü mülakata girdim. Bir sürü bankayla görüştüm. Sorularına cevap verdim. Elim yüzüm düzgün diksiyonum iyi. Bankalar dışında satış işlerine başvurdum ki çalışan sirkülasyonunun yüksek olduğu işlerdir aslında. Satış temsilcilikleri de olmadı.

Bu arada takip özelliği gelmiş sözlüğe ben uzun süredir giremiyprum. Takip ederseniz bi kısmına daha sonra devam edicem çünkü yarın iş var yine.

Artık çitayı iyice düşürdüm mağaza bilmemnesi bilmemne kasiyeri onun cıcısı bunun bıbısı gibi işlere de başvurmaya başladım. Saçma sapan herşeye başvurmaya başladım. Grafik tasarım photoshop, illustrator, indesign iyi biliyorum pratik şekilde kullanabiliyorum o tarz işlere de başvurdum. Yine yok. Başka bildiğim özel şeyler var ilgi alanım olduğu için öğrendiğim onlarda bi işime yaramadı. Ha tabi bunlardan önce tam 160 başvuru yapmışım kendi alanımla alakalı. Muhasebe banka vs. o hepimizin bildiği iş şaapma sitesinden. Bireysel gidip başvurduklarım, sorduklarım hariç.

Yahu onlarda bile bi işe giremedim ya. Görüşüyorum şu bu yine yok. Büyü mü yapıldı bişey mi oldu ne oldu akü diye dalga geçmeye başladım artık falan filan derken bir seneyi çoktan geçmişyi bu çile. Fakat sonunda bi iş buldummm!!!

Asgari ücret, haftada 6 gün 10ar saat orada olacaktım. Tamam dedim başladım yapacak bişey yok bunca süre sonra 70 saat deseler de tamam derdim. Hatta afedersiniz şey bile deseler ya neyse... Öyle böyle başladık işe git gel hergün. züt kayması ayak ağrısı o olması şıyu buyu düşe kalka çalışıyodum işte o kadar. En azından işsiz değildim bir işim vardı artık ve ilk ciddi ciddi çok ciddi işimdi. O yüzden hevesliydim, sevdiğim bir sektördü. iyi kötü devam ettim.

Ama problem şuydu ki hiçbir şekilde önümü göremiyodum. 2 ay deneme süresi var. Kapıya koyulma şansım yüksek çünkü sezon bitecek işçi ihtiyacı azalacak. biz seni denedik olmadı diyip gönderebilirler. Sonuçta yapılabilir çünkü sırada bi ton adam var. Ayrıca devam etsem bile benim asgari ücret maaşla. Hadi zam yapsınlar 300 lira yine geçinme şansım yok.

Kira doğalgaz elektrik su internet telefon zaten asgari ücret tutar istanbulda. oda en ölü en leş evi tutarsam ki yine zor. Sigarayla yol parasını da eklersen eksiye düşüyorum zaten. Ailemin evinde kalsam iki üç sene çalışsam her ay 1000 kenara atsam elimde olacak para 30.000 olsun. Yine ne tak yicem o parayla? işsiz kalma şansım da çok yüksek zaten bu sürede. Bi garantisi yok. Ayrıca tüm bu hesaplar sıfır eğlence sıfır sosyal hayat ekstra hiçbir para harcamama üzerine. Kıyafetti bişeydi telefon düşer kırılırdı falan allah göstermesin yani.

Benim tabi ev tutma evlenme vs. herşey suya düşüyor. Okumaya harcadığım zamana üzülmeye başlıyordum. Keşke bir mesleği çok iyi öğrenseydim diyodum kendi kendime. Mesela tamircilik vs. Yada meslek lisesine gitseydim keşke diyodum. Tornacı, tesisatçı, fayanscı, elektrikçi, bişey olsaydım diye dövünüyodum. En azından atlar yurt dışına giderdim.

Elimdeki iktisat diploması bi şeye yaramayan bi kağıt parçasıydı benim için artık. Hala da bi faydasını görmüş değilim o diplomanın. Çevre baskısıyla alınmış, üniversite mezunuyum diyebilmek için alınmış bir kağıt.

Yurtdışına gitmek için başvurulara bakıyordum. Aradıkları her zaman teknisyenler. Kaynak, tesisat, torna teknisyeni o teknisyeni bu tekniyseni. Allahın Kanadası fayansçı koymuş listeye. iktisatçıyı napsın adamlar haklı.

Aslında lise zamanı meslek lisesine gitmek istemiştim. Anadolu lisesi kazanamadım istanbulda. Mesleğe gidiyim dedim tercih ettiklerimden biri geldi. Sevinmiştim açıkçası ama sevincim kursağımda kaldı. Bütün aile akrabalar onlar bunlar. Meslek olırmu üniversite okuyamaz. O zamanlar katsayı muhabbeti vardı tabi hatırlarsanız. Üniversite okusuuun o olsuuun bu olsuun.. Yok düz liseye gitsin ünide okusun aynı bölümden orda da var. Yav abicim aynısı diyorum yav muhabbetleri.

Tabiki imkansız değil ama ben ders çalışmayı sevmiyordum ve hala sevmiyorum. Neden ihtiyacım olmayan şeylerle vakit kaybedeyimki. Ben aslında direk ilgim olan şeye yönelmek istemiştim. Neyse...

Bu tabi bu yurtdışına gidememe. Diplomamın bi kağıt parçası olması bana iyice dert oldu bu türkiyenin plansız programsız büyümesi. Eğitim sisteminin olmaması. Büyümenin gerektirdiği doğrultuda gençlerini yetiştirememesi gibi derin konular düşünüp duruyordum. Her ile üniversite kurduk diye övünüyorlar. Bakıyorsun ne var ünide. iktisadi ve idari fıttırı fakültesi. Bir bölümde örgün öğretim ve ikinci öğretim toplam 200 mezun verse. Bunun iktisatı var işletmesi var ekonometrisi var çeko var var o var bu var. 1000 mezun versin hadi. 81 ilde sadece bir üniversite olsa 2 3 8 üniyi geçtim... 81.000 iibf mezunu eder. Senin ülkenin neresi de istihdam edeceksin bu kadar iibf mezununu? Kaç tanesi iş bulabilecek? Kaç tanesi ülke ekonomisine katkı sağlayabilecek. Nasıl yürüyecek bu iş bi açıklayın.

Yurtdışı yurtdışı diyip durduğuma bakmayın aslında öyle çok hevesli ve niyetli değildim çekip gitmeye. Şu an düşünüyorum hikaye baya bi uzun olacak. Devam. Hem ülkenin sistemsizliği hem çevre baskısı nedeniyle bulunduğum durum beni çok sinirlendiriyordu gerçekten. işime gidip geliyprdum belirsizce. Evlenme planı demiştim. Bir kız arkadaşım var o da çok uzun süre işsiz kaldı. Şimdi çalışıyor. Bir yandan onun da etkisi. Problemler. Herkes gergin ve sinirli. Şu anda ülkenin genel hali bu zaten ya.

Tezimi yazarken kalkınma planlarını çokça okudum. Bir ton beş yıllık kalkınma planı yapmışız. Hepsinde aynı şeyler yazıyor. inanmıyorsanız açın bakın. Net cümle böyle olmasada sağlık cihazlarıyla alakalı bir bölüm vardı. Cihazları dışardan alıyoruz aga.. Eee? E para gidiyo bide bunlar bozuluyo. Memlekette bunu tamir edecek adam yok dışardan çağırıypruz. Parça da yok onuda dışardan alıyoruz. Habire para gidiyp mesleki eğitime önem vermemiz lazkm diyo. 5 sene sonrakine bakıyosun. Ulan kopyala yapıştır birebir aynı problem. 5 sene sonraki yine aynı. inanmayan bakabilir. Vaktim olunca bulup editlerim bıraya.

Bu arada konudan sapıp ekeştiriye dalıyorum ama gerçekten sinirim bozuldu 25 yaşında işsizlikten şunu yaptı 24 yaşındaki üniversite mezunu bunu yaptı gibi haberlerden bıktım. Artması da beklenen ve olağan birşey bu şartlar altında...

Arkadaşlar şimdilik benden bu kadar. Yarın devam edeceğim. Belki gündüz toptan hepsini yazar gece gönderirim. Karşıma çıkan bir fırsatla(şimdilik öyle bilin) nasıl işi bırakıp gittiğime vs geliyoruz. Görüşmek üzere

Merhabalar tekrardan. söz verdiğim üzere geri geldim. iş bulmuştum çalışıyodum falan evet... Şöyle böyle 1 ayı doldurdum işte. Bu arada çalıştığım firma ünlü bi markanın şubesiydi. Normalde bu tarz yerlerde bir kaç ay eğitim verilir daha sonra sizi müşterinin karşısına koyarlar. Eğer bir yerde işe başladınız ve size iki ay eğitim göreceksin dedilerse korkmayın çok iyi bişey. Firma çalışanını da müşterisini de önemsiyor demektir. iyi çalışırsanız yeriniz sağlamdır. Eğittiği adamı kimse bi çırpıda silip atmaz. Ama beni direk sahaya sürdüler gibi oldu gerçi tecrübeliydim de. Ama bu da iş garantimin olmadığını iyice düşündürdü tabi.

Bu arada Babam önceleri uzun süre yurtdışında çalıştı, izni var. Oralarda bi iş kurma gibi düşünceside vardı hep. Bi kafe olur bişey olur. oralardan bi arkadaşyla şöyle şöyle bi yer var gibi mevzular konuşuluyordu yıllardır. Benim sahip olduğum gelecek kaygısı babamda da varmış. Bize oralarda bir gelecek kurmayı istiyormuş. Ama aksilikler şunlar bunlar yıllarca bu plan aksıyor. Bunca sürede tabi Eldeki para iki kardeşim okul masrafları o bu vs eriyor gidiyor. Hazıra dağ dayanmaz derler ya aynen öyle.

sağolsun bu güne kadar hiç açıkta kalmadım ne dediysem ne istediysem hatta ben istemeden ne ihtiyacım varsa imkanı ölçüsünde herşeyi yapmıştır. Bende masrafım azalsın diye elimden geleni yaptım tabi çünkü aynı anda okuyan bir kardeşte var ve masrafı çok yüksek. Onun detayını geçiyorum.

En sonunda çok iyi b yer bulduk diye haber geliyor arkadaşından. Babamda bana böyle bi planı olduğundan bahsetti. Böyle bir iş yapalım diyoruz gelir misin dedi. Önceki mesajlarda anlattığım ve bahsettiğim gelecek kaygısının vs. Tabi aile de farkında. Onlarda elinden geleni yapmaya çalışıyorlar çocukları için. Dışarıda bir hayatın daha iyi olacağını düşünüyorlar. Bende hak verdim çünkü hak vermemek imkansız görüldüğü üzere. Aynı zamanda babamın da çok uzun süredik yapmak istediği bir şeydi.

Tabi para da eriyor bir an önce bişeyler yapmak lazım. ben daha yeni iş bulmuşum pek bi katkı yapacak durumum yok eve. Bir ton masraf. Üç beş ev alışverişi yapsam kyk borcumu ödesem 400 küsur, yol, sigara, bir iki de kız arkadaşımı görmeye gitsem bitti maaş. Yapabileceğim anca ev alışverişi onunda hepsini karşılayamam ya. En azından yük olmam ama benden çok daha büyük masraflar var. Emekli maaşıyla karşılayamayacağından stoktan gidicek ve 2 sene hadi 3 seneye bitecek...

Bende gelirim diye cevap verdim.. Dili zaten öğrenirim biraz bocalarım işin içinden çıkarım. Kafa plan program dolu. Hem ayrıca buradan daha kötü ne olabilirki zaten 60 saat çalışıyorum. Yol şu bu cabası. Haftanın bir günü boş onda da ölü gibi yatıyorum. Aldığım para para değil. Önümüzdeki beş sene içinde kendimi nerde görüyorum belirsiz. Tüm bunlardan sonra Yer vs netleşmeye başlayınca hemen motoru sattım onu da sermayeye ekledik. Biblo gibi duruyodu zaten orda masraf yapmaktan başka bi işe yaramıyodu. Bi gün bi yeri bozulur bi gün zütü kayar. Lastik değişir, mtvsi gelir, muayenesi gelir, otoparkta üstüne park etmeye çalışıp edemeyince kaçarlar. Çalış öde çalış öde. Amk motogibleti yüzünden bir ay kırmızı mercimekle beslendim evde o vardı amk. Bizimkilere bide onun masraflarını yüklemem istemedim ordan amorti ettim. Salaklık bende niye gidip hayvan gibi motor alıyon al bi 125cc tepe tepe gez kullan. ama değdi be yinede anı oldu işte. Noterden halay çekerek çıktım o ayrı.

Herşeyi ayarladıktan sonra Babam hemen gitti. Tabi işin olup olmayacağı garanti değil ben çalışmaya devam ettim. Gerekli hazırlıkları yaptılar bana gel hallettik dedi. Kız arkadaşımı aradım böyle böyle. Hemen müdüre mail attım acilen işi bırakmam lazım. Bir hafta devam edersen dediler ettim o arada vizeyi hallettim. Cuma günü işi bıraktım cumartesi kız arkadaşımı görmeye gittim. Görüştük vedalaştık. Pazar günü de arkadaş toplantısı. Bu kadar hızlı ve acele olması zor oldu tabi. Ayrıca bir sürü belirsizlik ile yola çıkacaktım.

Çünkü daha sırada bir sürü iş vardı. Çalışma iznim yok hiçbirşeyim yok. Orada işlemlerimi halletmem gerekiyor.

Nitekim pazartesi günü de annem ve kardeşim ile vedalaştıktan sonra hüzünlü fakat umut dolu bir şekilde bu yolculuğa çıktım. Geride bıraktığım anneme, kardeşime, evlilik planları yaptığım sevgilime, akrabalarıma, arkadaşlarıma, burada kurduğum bütün hayallere elveda derken sadece merhaba demesini bildiğim bir yere, uçağın kalkmasını bekliyordum.. Neden gitmek zorundaydım. Ülkemde başaramaz mıydım aslında? Belki çalışmaya devam etseydim, biraz daha çabayla iyi bir iş bulsaydım ne bileyim. Bir düzen oluşturabilseydim kendime.. Ama olmadı...

Belki bir süre sonra işsiz kaldıktan sonra yaş 27 28 29 olduğunda yine elimde avucumda bir şey olmadığında. Ne yapacaktım?..

Bizi bu kaygılara sürükleyenlere, eğitimin ve öğretimin içine edenlere. Üniversiteleri itibarsızlaştırıp Gençlerine polis ya da asker olmaktan başka doğru düzgün bir seçenek bırakmayanlara. Bu kadar gencini harcayıp ülkenin geleceğini yok edenlere. Bizi vatanımızı terk etmeye sürükleyenlere yazıklar olsun!

Şimdi aralıksız bir senedir yurt dışındayım.. Son yedi aydır bir gün izin yapmadan 14 15 bazen 17 saat bile çalıştığım oldu.

Şu an bu hikayeyi yazmak bile benim için o kadar zorki çünkü uykuya ayıracağım o çok değerli zamanımdan feragat ediyorum. Bir kaç kere hastanede serum yiyip yatıp uyuduğum oldu kendimi toparlamak için.. Evet çok zor. Ama alıştım. Ve insan umutlu olduktan sonra gerisini düşünmüyor.

Tabi hala geleceğim belirsiz ne olacağı belli değil. Ama en azından çaresiz hissetmiyorum.

Ben de böyle bir durumdayım arkadaşlar...

ispanyada çalışıyorum dilini öğrendim. Garsonluk yapıyorum artık öyle söyliyim.

(bkz: ispanyada garsonluk yapıyorum soruları alayım)