Annemle babamin ayrilmasindan sonra, 12 yasima kadar havasini soludugum mahallemle irtibatim birden kesilmisti. Ben annemle kardesimde babamla gitmisti. Dededen kalma evimiz satilmisti. Annemle ben cok uzaklara gitmistik.
10 gun once esime soyledim. Ben dogup buyudugum yerleri ozluyorum ama cesaret edemiyorum. Belki de cok şeyin degistiginden korkuyorum.
Saolsun bana destek oldu ve 8 saatlik yolun sonunda mahalleme geldim. Evimizin yerinde yeller esiyordu. Koca apartman dikmisler. Kardesimle benim misket oynadigimiz yerde yabanci insanlar vardi. Kiskanmadim degil! Sizden önce biz vardik demek geldi icimden : )) hersey degismis. Yollar, acik alanlar. Degismeyen tek sey samime teyzeydi. Ayni duruyor Allah omurler versin. Ha bir de havasi degismemisti. Nefes aldikca alasi geliyordu insanin.
Keske zamani geri almak mumkun olsa, yasanmisliklarin tekrar yasanmamasi icin bir firsatimiz olsa. Keske annemin, "hadi eve girin aksam oldu babaniz gelecek" diye yakarislarini duymak elimizden gelse. Gücüm olsa ilk engel olacagim sey annem ve babamin ayrilmasi olurdu.
Ve gidenler geri gelse ne güzel olurdu..