17 ağustos depremini yaşayanlar gelsin

10-11 yaşlarındaydım. Babam bana ilk atarimi almış sabaha kadar sömürmek istiyordum. Peder gece oynamama izin vermemişti bende mecbur yatmıştım ama bunaltıcı sıcakta uyumak çok zordu ve dışarısıda bir kasvetliydi hava kurşuni bir renkte cam gibiydi. Ondan sonra gözlerim bir kapalı bir açık o meşhur 45 saniyeye denk geldik. Sanki alttan biri eve vuruyor camlar zangır zangır zangırdıyor babaannem yan odadan kelime-i şehadet getiriyordu. Babam hariç evdeki herkes çığlık çığlığaydı. Babam önce geldi beni aldı. Herkes tam aşağı inecekken pat merdivenlerin yer yer yıkıldığını farkettik. Bir kez daha sallanmaya başladı bu artçıydı. Babannemi indiremedik oda inmek istemedi ama biz kendimiz sokağa çıktık. Sanki bütün ilçe sokaktaydı amk. Ben o yaşımda bu kadar çok insanı bir arada görememiştim. Herkes birşeylerin korkusu içindeydi gökyüzünde milyonlarca yıldız vardı. Mahallemizin bıçkın bir abisi sonradan cesaret edip evinden 1 radyo kapıp gelmeseydi belkide 1 gün boyunca hiç birşeyden haberdar olmayacaktık. Eli kolu kopmuş sokak kenarlarında ağlayan insanların feryadını , enkaz altında günlerce bekleyen insanların çaresizliğini , ölmenin ülkemizde yemek yemek su içmek kadar doğal karşılandığını ben ilk o depremde yaşadım. O depremde hayatını yitiren bütün herkese allah rahmet eylesin.

Özet: Bence okuma