çocukluktan kalma vicdan azaplarımız beyler

o zamanlar ilkokula gidiyorum ya 4 yada 5. sınıfım. okula hava iyi olursa bigibletle giderdim çünkü okulla ev arası baya uzaktı. nese yine bi gün öğle arasından okula dönüyorum.bi yokuş vardı baya ünlü bi yokuştu çıkmak ayrı inmek ayrı bi dertti amk. nese ben yokuş aşşağı saldım bigibleti hafif fren yapıp yapıp gidiyorum frene de açıkçası pek güvenmiyodum. acil fren olarak ayağımla arka tekere sürter öle durdururdum. eminim burdaki çoğu binte yapmıştır bunu. nese ben son sürat devam önümde de bi kız vardı biraz uzaktaydı ben zile basıyom falan ama kız çekilmiyo yoldan amk büyük ihtimal duymuyodu.ama acil bişey yok sağından geçer giderim diye bigibleti hafif sağa kırdım.ama ben zile basıp basıp gidiyorum.tam yanında geçicem kız artık zilin sesini yakından duyunca refleks olarak mı yaptı naptı resmen önüne atladı amk. kaçınılmaz son bende buna bi çarptım kız yerde hareketsiz kaldı bende düştüm. benim sağ bilek çatlamış. sonradan öğrendim. nese kızı o halde bıraktım tek elle eve doğru sürdüm bigibleti.eve geldim. peder beni öle görünce hemen atladık arabaya doktora gidiyoz ama yolun ortasında kızı baygın görme ihtimalimiz var amk. hastaneye de o yoldan gidiliyo.ben nasıl yusufum anlatılcak gibi değil. nese baktım kız yerde yatmıyo. içimden ölmediğine sevindim ama o olaydan sonra kızı harbi okulda falan hiç görmedim amk..