6 ayda bi bok yapamamak yapmamak

beyler bu başlıkta üniversite hayatımı ve bi tak yapamadığımı, ama hiç bi tak yapamadığımı anlatmak istiyorum. ama part part mı yazayım sohbet gibi, yoksa direk yazdığım yazıyı mı atayım. talep var mı, ne yöndedir. anlat panpacıları bekliyorum.

son 6 7 ayımın özeti aslında.

--spoiler--
özet geçmicem canım sıkkın zaten. en azından eksileyin de giblendiğimizi anlayalım. bu başlığı açmak için bile uzun süre düşündüm. klavye hızımın iyi olmasına rağmen her gece bu başlığı açmaya üşendim. gündüz açmak istedim ama sanırım sevdiğim ve hitap ettiğim kitle bu saatlerde onlne oluyor. neyse fazla uzatmadan konuya geçmek isterim. nereden ve nasıl başlayacağımı bilmiyorum ama şimdiden 3-4 satırı doldurdum. buraya kadar okuysanız devam edin amk.

---

yeni bi okul, yeni bir şehir, yeni bir hayat. her şeye sıfırdan başladım bu sene başında. yurda geldim, okuldaki uyum programlarına girdim. başta her şey ne kadar da güzeldi. yurttan memnunum, okulda arkadaşlarım var falan bi hevesle gidiyorum okula, hevesle yurda geliyorum. e tabi hevesli olucam, hedeflediğim şehir ve hedeflediğim bölümdeyim.

yazdan kalma bi alışkanlık: geç yat erken kalk, ikindin uyu. bu alışkanlığım okulda bana çok kötü yansıdı. derslerde uyuyordum, 2 günde bir derslerde ortalama yarım saat falan uyudum 2 hafta.

ilk zamanları tam olarak hatırlayamıyorum da. benden farklı bir bölümde okuyan 2 kız arkadaşım vardı. onlarla takıldım hep. seviyordum da onlar da beni seviyordu. daha sonra haliyle sınıflar da farklı düşünce görüşmez olduk fazla. bende de sosyal fobinin de etkisiyle, yeni arkadaşlar edinememe sorunları oluştu. sorun da denilemez belki ama, sanırım hep adımları karşıdan bekledim. ayrıca yurtta kaldığımdan ve farklı bi şehre geldiğimden burda bi arkadaşım yoktu. ben 2. öğretim olduğumdan sınıfımdakilerin hepsi ankarada oturuyordu. ve daha önceden bi geçmişleri ve iyi kötü bir çevreleri vardı. ben ise yalnız başımaydım. aslında çoğu kişi birbirini tanımamasına rağmen, ortak arkadaşlar vasıtasıyla birbirleriyle kaynaşmışlardı sanırım.

ben de derslere geç falan geldiğimden arkalara otururdum hep. ortama uzak kaldığımdan mıdır nedir arkadaşım olmadı sınıfta geliyordum sınıfa, tanıdık falan yok, selam da vermiyodum kimseye gelip arkaya oturuyordum boş boş, resimler çiziyordum telefonumdan oyun falan oynuyordum. mal gibi dersi falan da dinlemiyordum. mallık işte ne dersiniz.

kısacası okulun ilk 2 ayı hiç bi tak yapmadan geçti arkadaşlık açısından. ders konusuna gelince; söylediğim gibi dersleri falan da fazla giblemediğimden vizelerden çaktım. doğal süreçte bu oluştu tabi. sonraları da değişen bişey olmadı sürekli boş boş gittim geldim okula sonralarda ipleri salmıştım iyice mal gibi. kaldım dedim amaan nolacak falan diye giblemedim, finallerde düzeltebilirdim. ama dersleri de dinlemediğimden bişey yapamicağımı gördüm. matematik de dinlemeden anlaşılacak bir ders değil zaten. finallerden de çaktım çoğundan. ve dönem sonunda 0,71 ortalama yaptım.

arkadaş olarak dışarıda 1 kişiyle bile gezmedim. kimse beni çağırmadı. ben bi kere birini çağırdım gibi. gayet doğal bi şekilde reddedildim sanki. yurttaki arkadaşlarıma gelince 6 kişiyiz. 2 şakirtimiz var onları saymazsak 4. 1'i artist bişeyler sevgilisi falan var odada iyidir ama dışarıda anca haftada bir geziyoruz derslerinden falan. diğer 2 mühendisimiz ise derslerden kendilerini kaldıramıyorlar zaten. mühendislerden biri tam benim kafa ama o da ağır asosyal ve dersçi olunca onla da gezemedik fazla.

2. döneme gelindiğindeyse güzel bi memleket tatilinden sonra tekrar geldim okula. derslere falan girmeye başladım, bikaç muhabbetimin olduğu elemanlarla konuştuk falan. dersler gayet konuşmalı ve zevkli geçiyordu. ama dersleri yine dinlemiyordum, dinlemek istemiyordum.

bir de sevdiğim bi kız var. aslında sevdiğim değil de sınıftan bi arkadaş diyelim. sarhoş olduğu bi gün arkadaşıyla bana yazıyyordu. o gece baya yaklaşmıştık falan, o günden sonra iyice samimi olduk. sınıfa gittiğimde falan yanına çağırıyordu. o gece saçmaladığı arkadaşıyla falan. kız bence sınıfın en güzel kızı bana bakmicağını düşünüyorum ve eminim de. sonradan sonraya sevmeye başladım sanki ve bundan emin de olamıyorum. bu kıza açılmak istiyorum ama nasıl yapıcağımı da bilmiyorum. sanırım bi kız arkadaş beni bu sorunlardan uzaklaştırabilir.

yalnızım gerçekten yalnızım bu şehirde. ve son 2 haftadır sürekli yurttayım, haftada 1-2 kez yalnız başıma içmeye gidiyorum. tek sosyal faliyetim o. sabahtan akşama kadar internetteyim. internet bile sarmıyordu artık. boş boş feysi yeni sekmede açıp zaman geçirdiğimi bile biliyorum yani. 5 gündür banyo yapmıyorum üşenmekten, 2 aydır çarşaf değiştirmiyorum üşenmekten. şimdi de içmememe rağmen böyle uzuun bir yazı yazdım. eski arkadaşlarımı özlüyorum benden uzaktalar. hepsi kral insanlardı. yanlarında olsaydım bu yazıyı yazmıyor olurdum.

---

bu sözlüğü çok seviyorum. adım yok, sanım yok, resmim yok, yaşım yok. sizin gibi panpalarım var. sizleri tanımasam da hepiniz çok iyi insanlarsınız. kalın sağlıcakla. okuduysanız çok teşekkür ederim. 1 kişi bile okuyup bana moral verirse sevinirim. aslında şu ilk paragrafta da kendimi özetledim sanırım. üşengeç, kararsız ve depresif olduğumu bildirdim. bu yazıyı kimse okumicak sanırım ama vakit geçirdim, kendime de olsa içimi döktüm en azından. okumasanız da iyi ki varsınız. hepnizini şukuluyorum.
--spoiler--

aylar sonra editi: bu paragrafı aylar sonra tekrar okudum, editimi kimse görmeyecek, fakat belki biri en beğenilen entrylerime bakarsa şaşırmasın. o kızla çok iyi kanka olduk. iyiki çıkmamışız. çıkamazdık da zaten, bakmazdı. kaybetmek istemediğim değerli insanlardan biri oldu, arkadaşı ile beraber. 2.dönemin ortalarından itibaren dışarı çıkmaya başladım, sözlük zirveleri ile tanıştığım insanlarla vakit gerçirdim, hepsi de iyi arkadaşım oldu. ankara güzel. 2.senem daha güzel olacak. bu şehrin ışıkları, kıskandırır tüm yıldızları. diyerekten bugünlük editimi tamamlamış oluyorum.

bu da yazdığım en uzun yazı oldu heralde. okuyana geçmiş olsun dileklerimi iletirim, yaşattığım ufak çaplı göz felcinden dolayı da özür dilerim.