40 milyon liranız olsa naparsınız lan

hayalini kurduğum basit bir ev var. normal memurların biraz kredi biraz da birikimle alacağı türden bir ev. eşyası tadilatı her haltı totalde 100 bin lirayı geçmez. 10 bin liraya da ayağımı yerden kesecek bir araba alırım. ailesi olmayan ve ailesi çok fakir olan tanıdığım 5 tane insan var, çocuk olanı da var, üniversite çağına yaklaşanı da var. onlara kafadan bi 100'er bin tl para atarım. aileme de sessiz sakin biyerden ev falan alırım. babaannem yatalak, annem ona bakmak için orta yerinden yarılıyor resmen, dolayısı ile babaannem için iyi bir bakıcı düzgün ortam ayarlarım. dayım çok fakir. dayıma gider benden ne diliyorsa alırım.

aldığım 100m2 eve yerleşirim. kalan anaparadan çokluk bir kısım ayırıp iş yeri ve apartman alıp hisselerini bulduğum fukara kimseler arasında eşit dağıtırım. böylelikle barınacak yerleri ve çalışacak fırsatları olur.

gibtir oradan deli misin diyeceksiniz. biliyorum.

ama ben çok yokluk çektim. ve aslında başkalarına çok acıdığım için değil ama var olan paranın başka türlü nasıl harcanacağını bilemediğim için böyle davranırım. ben hiç diskoya gitmedim (27 yaşındayım). hiç deniz kenarına tatile gitmedim. hatta direk hiç tatile gitmedim. giyim kuşam konusunda... 3 yıllık ayakkabı ve 6 yıllık sweatlerim pantolonlarım falan var, onlarla mutluyum. ve ciddiyim bu konuda. karı kız desen... bilmiyorum, vaktinde uğraştım ama önümüzdeki 10 yıl için çok yorgunum. sadece kafamı dinlemek istiyorum gerçekten. bir sürü muhtaç adam varken elin tikisine altıma yatsın diye 850298502 liralık ayakkabı alırsam bunun hesabını kendime veremem ben. belki çok fakir bi ailenin hiç gün yüzü görmemiş kızıyla evlenebilirim... belki... ama böyle yapmaktansa ailesine yardım edip yalnız olmayı tercih ederim.

hayatta özendiğim hiç büyük şeyler olmadı. hep ihtiyaçlarımı rahatça temin etme derdinde oldum. para bana çıkarsa önce ihtiyaçlarımı temin eder, sonra ihtiyaçlarını temin etme yolunda olan kimseler için çare olmaya çalışırım.

lüks olarak gördüğüm tek bir isteğim var. mütevazi bir kütüphanemin olması, kitap yazmak ve müzik yapmak. bunlar dışında hiçbirşey istemiyorum.

ve sırf bu sebeplerden bana çıkmayacağından da eminim =)

ikramiye dediğin, kumarda harcayıp çoluğunu çocuğunu aç bırakacak adama çıkar hep.

edit: bu dediğimden rahatsız olabilirsiniz ama şunu da eklemeliyim;

evrende yalnızız. eğer birileri çıkıp açgözlülük konusunda makul bir adım atmazsa, birilerinin yehovasının yukarıdan daha önce israiloğluna yaptığı gibi şerbet ve helva yağdırması gibi bir durum söz konusu değil. yüzlerce yıldır bizi ziyaret ettiği ve teknoloji öğrettiği iddia edilen uzaylılar da ne yazık ki trigonometriden önce sosyal adalet refleksi aşılamayı akıl edecek kadar "ileri" değilmiş demek ki.

anlamak lazım. insanın kendisi niyet etmezse, başka bir yerden yardım geleceği yok. sktir diyen abi ablalara da sorum şu:
"sizin hiç enkaz önünde beklerken başınıza kar yağdı mı?"