çoğu kişi hamit’ten uzak durur, pek samimi olmazdı ama biz 3-4 arkadaş ve hamit hep beraberdik. bağımlılık yapardı hamit.

onun parasız, işsiz güçsüz gezen, sürekli aynı kıyafetlerle dolaşan, ekranı çatlak 8. el telefonlar kullanan ama hayattan muazzam zevk alan hali, kafaya çok şey takmayışı ve tüm bunlara rağmen kendine olan müthiş özgüveni bizi bizden alıyordu. eğer buluşuyorsak, hamit olmadan buluşmanın anlamı yoktu artık bizim için. şahsına münhasırdı hamit. hiç parası olmamasına rağmen iyi gezerdi. hamit’in sıradan bir günde yaptığı şeylerin yüzde 10’unu yapabilmek için hafta sonunun gelmesini bekleyenlerdendik, hamit ise vakti bol bir ücretsiz yaşam rehberiydi.

buluştuğumuz zaman genelde pastaneye giderdik. herkes menüden tatlısını seçerken o, tüm tatlılardan karışık bir tabak isterdi. garson da biliyordu artık.. hamit oturur oturmaz garsona “asorti” derdi, garson hamit’e özel tatlı tabağını getirirdi. kebapçıya gitsek mutfağa girer, etleri inceler, ustayla sohbet ettikten sonra kararını verirdi ve hiç hesap ödemezdi hamit.