Bugün bir denemeye girdim. Açıkçası aldığım sonuç tam bir hüsrandı. Yani... bilmiyorum... neden bu kadar berbat bir duruma düştüm anlamıyorum. 6 ve 7. sınıf benim için zirve dönemlerimdi. O zamanlar yaptığım netlerle Ankara Fen Lisesine-belki- gidebilirdim. işin tuhaf yanı o dönemde neredeyse hiç çalışmıyordum. Gerçekten. Okul haricinde hiçbir çabam yoktu ve hayatımdan gayet memnundum. Ama sonra... birşey oldu... beni batıran şey.

Mastürbasyon

6. Sınıftayken daha yeni yeni ergenliğe giriyordum. Ve normal olarak yeni şeyler öğreniyordum. Bunun getirisi ise hayatımın taka sarmasıydı. Ders notlarım, deneme sonuçlarım, sosyal hayatım kısacası herşey tıkırında ilerliyordu. Okulda rakibim yoktu. Herkes beni övüyor, iyi yerlere varacağıma inanıyordu. Herşey mükemmeldi. Hatta bana çıkma teklifi bile ediliyordu. Herneyse... Sonra, bugün lanet ettiğim o şeyi öğrendim... O şeyi...

ilk başlarda bir problem yoktu. Benim için gayet keyif vericiydi. Tabii o zamanlar beni etkilemiyordu. Ama içten içe beni bitiriyordu. Bana darbe yapacağı o günü sessizce beklerken güçleniyor, bir virüs gibi yayılıyordu. Ben farkında bile değilken o sinsice beynimi eritiyor, o en güvendiğim şeyi parça parça yok ediyordu. Zekamı... Ve ben buna izin veriyordum. Hala da izin veriyorum...

Okullar açılmadan hemen önce bursluluk sınavım vardı. Yazın birazcık çalışarak kazanmıştım. Çok mutluydum zafer üstüne zafer elde ediyordum. 7. Sınıfa çok iyi bir puanla giriş yapmıştım. Sadece 4 yanlışım vardı ilk girdiğimiz denemede. Bu sonuç tüm okulda konuşulmuş, hatta ödül olarak avm ye zütürülmüştüm. O zaman o kadar mutluydum ki özgüvenim tavan yapmıştı. Bilmiyordum ki bu denemenin iyi bir sonuç çıkardığım sonuncu deneme olacağını... işte burdan sonra işler tersine dönmeye başlamıştı. içimde biriken o virüs artık saldırıya geçmişti. Savaş zamanı gelmişti ama benim elimde silah yoktu. Aslında Kendi ellerimle -dost görünen-düşmanıma teslim etmiştim onu. Şimdi hesap günüydü... Sadece kısacık zevkler uğruna aklımı, mantık yeteneğimi, en önemlisi de odaklanma gücümü kaybetmiştim. Peki ne uğruna? Koca bir HiÇ... işte bu şuan benim içimi yakıyor. Gerçekten hayret ediyorum. Neden neden yani? Bunu düşündükçe öfkem artıyor, patlamak istiyorum. Ama ne yazık ki başka bir meselede ağlama yetimi kaybettim galiba. En uzun ağlayış sürem 10dk yı geçmiyor... Duygularımı böyle dışa vuramayıp içime atmak beni daha da yok ediyor...