Beynimi gerçekten çıkardım. Baş ağrısıyla mücadele edemiyorum. Aslında insanlarla bu kadar yine içli dışlı olmak mı yoruyor? Bilemiyorum. Her neyse. Bu sene gerçekten benim senem. Kabul ettiğimden beri mutluyum. Hiç "acaba" demiyorum. Hiç bir şey olacak mı diye korkmuyorum. Hiç koruyamama ihtimalini düşünmüyorum. Her şeyi yine ben yönetiyorum. Her şey yine benim elimde. Mutluyum. Hiçbir şeyi takmıyorum. Geçmişime çektiğim sünger sayesinde bunlar. Geçmişimde ne varsa ne yoksa sildim. Hayatım boyunca affetmeyeceğim dediğim tek bir kişi vardı, onu bile affettim. Yani komple sildim. Sevmiyorum amk. Önüme bakıyorum. Yanımda olanlara bakıyorum. Yanımda olanların arasında göremiyorsam anasının dıbına yolluyorum beynimde insanları.

Mutluluk güzel bir şey. Umarım sonum Trotsky gibi olmaz.