ertesi gün tabi ki sabaha kadar düşünmekten uyuyamadım. gece boyu sadece yarım saat 1 saat falan daldığımı hatırlıyorum. gözlerim kıpkırmızı şekilde dershaneye gittim. hasret henüz gelmemişti, ben oturacağı sıranın arkasında yerimi almıştım hemen.

ilk dersin 10 dakikasında yoktu, acaba bugün gelmeyecek mi diye düşünürken bi anda sınıfa girdi. her zaman ki bordo renkli montu, siyah pantolonu, beyaz ayakkabısı, apar topar toplayıp çıktığı kıvırcık saçları, yine o donuk bakışları... 1 günde bile o kadar özlemişim ki...

bana hafifçe gülümseyip kısık sesle günaydın diyerek sırasına oturdu. içim kıpır kıpır oldu, mutluluktan gözlerim dolacaktı nerdeyse.

"acaba bunu yapan gerçekten aşk mı, yoksa biz mi bir şeylere çok fazla anlam yüklüyoruz?.."

heyecanla teneffüsün gelmesini bekledim ve nihayet ders bitti. hafifçe arkasını döndüğünde naber nasılsın dedim. iyiyim dedi, kursa kayıt olduğunu söyledi.

hiç bilmiyormuşçasına aa anlaşabildiniz mi hocayla diye sordum, evet ama anlam veremedim dedi.

neden diye sordum "bu devirde kim kime bedavaya ders verir ki?" dedi.

yani bilmiyorum şans dedim, "öyle" dedi...