Yılbaşı ve doğum günüm son 8 senedir hayatımın en kahırlı günleri. Uzun yıllardır arkadaşım arayan soranım yok, benim için sorun değil ama ailemden gizlemeye çalışıyorum bu durumu. Ailemle beraber yaşadığım için hiçbi özel günde evde oturmayı kendime yediremedim. Peki ne mi yaptım istemediyim halde ben arkadaşlarımla buluşucam deyip dışarı çıkıyorum bütün özel günlerde. Eğlenen insanlaın yanından elim cebimde başım aşağı geçiyorum bilen bilir o an atdığın her adımda bacak kemiklerin kırılır sanki, ulan yalnızlığı bile ortadoğu ezikliyinde yaşıyorum lan benim ne işim var dışarda otururum evimde yalnız-yalnız takılırım umrumda olmaz. Ama işte aile evi ana-baba günü olur bayramlarda, ne yalnız kalmayı ne insanlara karışmayı beceremiyorum amk dünyasında, yalnızlığı seviyorum ama bu şekilde toxic bir yalnızlık ölümden beter, sürekli gizlemek zorunda olmak bitiriyor insanı.