Hayatım resmen bir oyun gibi sanki Tanrı benle oyun oynuyormuş gibi. Acı ilk başladığında dört beş yaşlarındaydım babam gözümün önünde annemi dövdü çığlık çığlığa bağırıyorum ağlıyorum baba nolur yapma falan diyorum babam gülerek annemi dövüyor annem ağlıyor bağırıyor.. Sonra okul başladı sessiz çekingen bir çocuktum diğer çocuklar benden nefret ediyor beni dışlıyordu birinin yanına oturduğum zaman o ağlıyordu her gün dayak yer ağlardım çocukluğum şiddet dolu geçti sınıf öğretmeni desen o da ayrı bir pgibopattı bana hiçbir suçum yokken vurup duruyordu. Anlayacağınız taktan tak bir çocukluk dıbına koyayım her neyse sonra ortaokul. Orası ilk okuldan daha beterdi sanki diğer çocukların anne babasını öldürmüşüm gibi benden nefret ediyorlardı gene birinin yanına oturacağım zaman bağıra bağıra ağlar defol burdan diye bağırır üstüme bir şeyler fırlatırdı yüzüme karşı bu çocuktan nefret ediyorum derlerdi hocalar da benden nefret ederdi bir hoca bana kopya çekti diye iftira atmıştı ve tüm sınıf ona inanıp beni suçlamıştı halbuki kopya çektiğim falan yoktu dıbına koyayım çok acıydı yapmadığım bir suçun cezasını çekmek gerçeği sadece ben biliyordum kopya çekmemiştim ama herkes beni suçluyor gözümün içine baka baka kopya çektin diyordu. Çekmemiştim dıbına koyayım. Tabi okulda bu olaylar olurken ben her allahın günü pgibolojik şiddete zorbalığa uğrarken evde de babam annemden nefret ediyor annemi dövüyor küfürler falan ediyor. Anneme hep "senin ölmüş ananın babanın mezarına sıçayım" diyordu diğer çocukların anne babası birbirini severken birbirine deliler gibi aşıkken benim bunlara şahit olmam çok acı vericiydi annemle babamdan birbirinden nefret ediyordu. Tabi annem de bana karşı az değildi. Sen niye arkadaş edinmiyorsun senden utanıyorum diye bana bağırıyordu halbuki elimde değildi konuşamıyordum insanlar ile çekingen bir çocuktum. Ama annem böyle diyince kendimden utanıyordum halbuki annem bana destek olursa her şey çözülecekken daha da beni utandırıyor her şeyi mafvediyordu. Sonra aynı şekilde lisede de diğer çocuklar benle çok uğraşıp üstüme geldiler ama neyse ki ilk ve ortaokul gibi değildi yalnız şu çok canımı yakmıştı bir seferinde sınıfta yaşadığım zorbalıktan dolayı lisede bağıra bağıra ağladım çok canım acıyordu neden hocam neden diye bağırıyordum ağlarken. ve bana zorbalıkta bulunan diğer çocuklar kahkahalar atarak karşımda güldüler halbuki onlara hiçbir şey yapmamıştım başıma gelen hiçbir şey benim suçum değildi suçum yoktu ama bir şeylerin cezasını çekiyordum ama insanlar karşılarında acı çeken birini görünce hemen onun üstüne çıkmak istiyorlardı. Sevdiğim bir sürü kız olmuştu hepsi beni terk etti. Sadece terk etseler gene iyi küfürler ederek hakaretler ederek terk ettiler.. Bir kere bile aşk hayatımda yüzüm gülmedi hep bir kızın gelip bana iyi davranmasını kalbimdeki acıyı hafifletmesini bekledim ama asla olmadı. Hep yalnızdım hep yalnız bir insan oldum.. Bir kişi bir kişi bile yanımda olmadı çektiğim acıları kuzenime anlattım ilk başlarda anlıyormuş gibi davrandı ama sonra sinirli bir anına denk geldim ve "başına gelen her şey senin suçun" dedi ve bu cümle kalbime bir bıçak gibi saplandı bir daha acılarımı kimseye anlatmadım.. Ama gözlerim hüzünlü bakıyor insanlar yüzüme baktıklarında çok mu acı çektin diye soruyorlar çünkü gözlerim bir şeyi ifade etmek ister gibi bakıyor.. Ne yapacağım bilmiyorum lütfen bir şey söyleyin şunu yap bunu yap falan diyin ama beni görmezden gelmeyin. Lütfen..