düzenli düzensizliklerimle sıkıntısız bir sıkıntılı hayat yaşarken kaybolduğum hiçliğin içinde unutulmak sahibim olacak ve beni sadece ölüm sevecek. kaybolduğum galaksilerin arasında karınca misali savrulurken yıldızlara revolver ile bir kaç kere sıktım zihnimde küstüğüm şahıslara. bira da teselli etmez artık rakı da yüreğimdeki çölü, olmuş gözlerim kimsesizliğin gölü. ölmek korkutucu da değil artık yaşamak kadar... yarın sabah uyanmaktan korkuyorum artık ruhum uyumak istiyor. lanet alarmlar sahte yüzlerle bir kaç kağıt parçası almak için saatlerce uyanık kalmak çok yorucu. her sabah gözlerimi açmanın verdiği acı ne zaman öleceğimi bilmeden yaşamanın korkusu, insanları sürekli üzmemek için bir kere kaliteli kalp kırıp senden uzaklaşmalarını izlemek duygusu... bazen hepsinin ölüp bu acı çekici hayatı yaşamamasını isteme arzusu ve bazen de hepsinden önce ölüp birde onların ölümüne üzülmekten kaçma arzusu. işte bu en kötüsü, kaçmak istiyorum biraz daha üzülecek kadar cesaretim kalmadı her gün ölüp dirilecek cesaretim kalmadı. şu sözü okuyun Bir gün en sevdiğim öldü. Ben neye üzülsem onun ölümüne ağladım işte bu yüzden kaçıyorum yaşamaktan, direnmekten ve savaşmaktan... şimdi geçip gidiyorum önünüzden kısa ve etkili bir sonbahar gibi. son olarak güzel dostlarım; hayatı anlamak birinin senden soğuduğunu fark ettiğinde kendini ben ona ne yaptım kidiye darlamak yerineo bana ne yaptı ki?'' diye harlamakla başlıyor. o sana n'aptı? uyuya kalınca üstünü mü örttü? gizli saklı suçunu mu örttü? yoksa sana lal kesilip ele mi öttü? cevabı biliyoruz. uyuya kalırsan üstünü örteceğinde emin olmadığın kadınla evlenme, itin tekine çakı takarsan en kestirme yol yerine polisi arayacak adamla dost olma, ve en mühimi derdini duvara anlatsan daha çok ses çıkacağını bildiğin birine yakınma koçumm... eylül sizin olsun ama serinde olsun...