yaptığım şeyin ne kadar yanlış ve ne kadar eril bir davranış olduğumu farketmem uzun sürmedi. Çocukluğumda kendime vaad ettiğim kişiliğim bu değildi ve bu vaadi gerçekleştirmediğim takdirde bir çocuğu üzmekten çok, kendimden nefret ettireceğimin bilinci ile kendime geldim. Yapabileceklerimin tümü bundan ibaret olmamalıydı, dışarıda koca bir dünyanın bana sunduğu onlarca fırsat varken ben bu mahallede şartlanmış bir şekilde kendimi kısıtlamamalıydım. Bu zincirleri ben mi takmıştım kendime yoksa beni mi kancalamışlardı bir mavi balınayı yakalayan kayık balıkcıları gibi. Bağıramıyor olmam mı korkutmuyordu onları? istesem kayıklarını bır kuyruk darbesıyle devırebılecegımı bıle bıle yanıma yaklasan bu karıncaların benı yenmesıne nasıl ızın verebılırdım ? Daha fenası, kendımı onları yenemeyecegıme ınandıran kısı ben mıydım yoksa? bu yuzden mı korkmuyorlardı benden ? bu koca bedene ragmen ölmekten başka caremın kalmadıgına ınanarak nasıl teslım olabılırım? Salvador Dali, havuz başında sevişen çiftlere Derine!!! DAHA DERINE'' dıye bağırırken bundan mı bahsedıyordu aceba ? Derine mi ınmelıyım? derine inip sırtıma saplanan bu kancalarla beraberı onları cennetıme mı suruklemelıyım?

Ayaga kalktım ve kaldırımda otururken popomda toplanan toz zerrelerını sag elımın tersı ıle aıt oldukları yere gonderdım.

Bu gunden ıtıbaren bır balınanın yapması gereken neyse onu yapmak uzere adımlarını atmaya başladım. Her adımda yer ayaklarımın altında erıyor ve gıttıkce yer altına yuruyormus gıbı hıssedıyordum.

Bu avcılarla, onların sevıyelerınde degıl, Kendı seviyemde savaşacaktım.