duygusal olarak yannan gibiyim son 2 haftadır. kıza verdiğim onca emek çöp oldu. maddi manevi her zaman yanında oldum. evimi açtım, aileme aldım, yedirdim içirdim, gezdik tozduk, yeri geldi arkadaşlarımdan uzaklaştım, yeri geldi uzak mesafe ilişkisi yaşamamız gerekti eyvallah dedim. çok sevdim, çok bağlandım fakat günün sonunda aldatıldım... hem de aldatıldığımı dehşet-ül vahşet bir şekilde öğrendim. kendime olan saygımı ayaklar altına aldım, onurumu kaybettim. sevdiğim kadının, gözlerimin içine bakarak bana yalan söyleyişini dinledim. doğrusunu bildiğim yalanları hayatımın aşkı dediğim kadının iki dudağından dinledim. içim acıdı. kalbim 5 parçaya bölündü.

işin garibi en ufak bir nefret dahi yok içimde. kin beslemiyorum, intikam almak istemiyorum. sadece üzgünüm. çok üzgünüm hem de. kırıldım da ayrıca. hatta inanır mısınız ben hala bu kızı derinlerimde bir yerlerde seviyorum lan hala. çok seviyorum dıbına koyim. ben bunu hak etmedim be güzelim. bu ilişki böyle bir sonu hak etmedi...

bu süreç benim için zor bir süreç. duygusal adamım ben lan. tutamam kendimi ağlarım olur olmadık yerlerde. kendimle baş başa kalamıyorum. yalnız kaldıkça onu düşünüyorum. sabah uyanıyorum 10 gibi dışarıya atıyorum kendimi. gece saat 2 gibi eve geliyor yatıp uyuyorum. gün içinde arkadaşlarımı arıyorum, onlarla vakit geçirmeye çalışıyorum. bol bol yürüyüş yapıyorum. arkadaşlarım müsait değilse bir mekana gidip tek başıma çay içiyorum sonra kalkıp başka mekana geçiyorum. ne yaparsam yapayım yine de eve giremiyorum. bulaşıklar birikti, ev temizlik istiyor fakat yapmaya gönül razı değil...

geçecek değil mi lan? bir daha böyle sevemem diye düşünüyorum ama severim değil mi? ona yaptıklarımı bir başkasına yapacak hevesim kalmadı diyorum ama yaparım değil mi lan bir gün? bir başkası beni daha mutlu eder, hatta daha mutlu olurum değil mi arkadaşlar? inşallah...