Buraya başlık açmayalı yıllar oldu, bugüne kısmetmiş. Sanırım biraz dertleşmeye ihtiyacım var. Birilerinin okuması umrumda değil, sanırım anlatmaya ihtiyacım var. Sayıp sövecekler küfürünü edip gibtirip gidebilir.

3 aydır evli bir kadınla beraberim, 2 tane küçük kızı var. 16 yaşında aileden kurtulmak için kaçarak evlenmiş. Şuan o 25 bense 29 yaşındayım. Aslında ilişkiye başlarkenki düşüncelerim böyle değildi. Aşk denen olgunun varlığına inanmayan ben, inanmayı geçip kabullendim bu hissi. Bu kadar kısa bir sürede nasıl oldu bende bilmiyorum. Ama herşeye rağmen gözlerim kör olmuşçasına hep onu arıyor.

Tabiiki elbet birgün yakalanacağımızın farkındaydım lakin kopartamadım kendimi ve o gün geldi çattı. Bugün itibarıyla eşi attığım mesajı görerek öğrendi. Şimdi boşanmaya karar vermişler, kız arkadaşım eşyalarını toparlayıp annesine geçecek bu gece. Vicdan mı yapıyorum yoksa üzülüyor muyum bilmiyorum lakin ortada henuz yaşları küçük olan 2 kız çocuğu var, en çok canımı yakan bu sanırım. Benim yuva yıkmak değildi amacım, en büyük hatam evli olan bir kadını sevmekti. Insan seçemiyor işte kimi seveceğini. Ben onuda çocuklarınıda kabullenirim kendime, ama yinede içim sızlıyor, ne yapacağımı şuan bilmiyorum.