çok ufakken başladı tüm dertlerim. önce babam olacak zütveren sonra beni canından çok sevdiğine inandığım annem bıraktı hayatta tek başıma. akrabalar mı? eyvallahım olsun hiçbiri bakamazmış bana. dıbınakodumun yerinde köpek yavrusu bile bizden değerli çıktı ya ona dertlenirim..

sokağa düştüğümde henüz 6 yaşında bile değildim. bizden büyüklerin bizi dilendirdiği bir hayat yaşamaktaydım. iki tane çikolatayı kendimize eğlence biliyoduk. insan sokağa düştüğü zaman çabuk büyür çabuk çözer çakalı çukalı ya da zaten hem çakaldır hemde çukalı. neyse bu terso mevzular sonra geleceğim muhabbetler. daha çıkmadık çocukluktan.

tabi o zamanlar aklımız ermiyor hiçbir şeye.. ulan 6 yaşında veletsin anca altına işememeyi biliyosun eee? okuma yazmada öğrenemeyeceksin. nasıl olacak şimdi? okul çağımda geldi.. yaşıtlarım tutmuş anasının babasının elinden giymiş mavi önlüğünü takmış yakalığını boynunda sulukla okula başlıyor. sen napıyon? elde bali poşeti caddeye çökmüş abla para abi para.. zaten fazla toplayamayınca dayak yiyosun diğerlerinden.. öyle böyle gelip geçiyor günlerim. erken büyüdük çabuk yol aldık ama biz bu hayata harbiden hiçbir zaman çocuk başlamamışız..

NOT: HiKAYEYi OKUYUN DiYE YAZIYORUM BEYLER 2 GÜNE BiTiRiRiM..