Bende de aynı sorun vardı.Abd ye geldim,Sfb beni bırakmadı, halbuki liseye kadar iyiydim, muhabbetim güzeldi,ne olduysa lise hayatından sonra başladı. Gün geçtikçe eriyordum ama farkında bile değildim.Üniversiteden sonra daha da dibe çakılmış durumdaydım. Ilaç falan kullanmadım... Üniversitenin son senesinde şansıma wat yapmak istedim, biraz ingilizce çalıştım, konuşmaya yönelik pratik yaptım, vizeden umutlu değildim, konsoloslukta o kadar çekingendim ki görsen, vize memuruyla bile güç bela muhabbetim olmuştu.Ama ne olduysa şans benden yana oldu ve vize memuruyla güzel muhabbet ettim, sağolsun birkaç belgemi verdi. Sonuç ise mükemmeldi. Vizeyi almıştım. Gidiş o gidiş, Orlandodayım,insanlarla iç içe bulundum, sürekli konuştum bugün ise uberde çalışıyorum. Sürekli insanlarla muhatap oluyorum. Hastalık benim ensemde olsa da bir şekilde nefes alıp vererek sorunu halletmeye çalışıyorum. Yemek yapmasını, çamaşır yıkamasını bilmeyen ben bunları yapar oldum. Ailemden kilometrelerce uzağım ama buna rağmen idare ediyorum. Halen hastalığın etkisi sürse de kontrol etmeye çalışıyorum. Bence sen de başarabilirsin. Imkanın varsa başka ülkelere açıl,dil öğren inan iyi geliyor.En azından çalışma ve para biriktirme azmin hastalığı dizginliyebiliyor. Neyse uzattım, kusura bakma, aynı durumları yaşayan, üstelik senden daha beter biri olarak yaşadığım durumu dile getirdim. Hakkını helal et dostum, inşallah iyileşirsin, şifanı bulman dileğiyle...