beşiktaş'ta bir binanın merdiveninde elimde telefonla oturup ben ne yapacağım diye düşünürken önümden geçip giden insanlar, mekanlar, tüm sesler grileşti. bir adamın düşünme seviyorum yaz gitsin diye bağırmasıyla kendime geldim. sonra siyah oldu her şey. öyle bir pembelik aradım hayatımda. sonra kalkıp yürüdüm. nereye yürüdüğümü bilmeden, ağlamadan. sakin bir sokağın kaldırımına oturdum. hiçbir şeye ait hissedemedim. ne için savaştığımı anlayamadım. sonra iskeleye doğru yürüdüm. yağmurda sırılsıklam olan ceketi üzerimden çıkarmak o an geldi aklıma. ilk gördüğüm yerde bulduğum şapkayı satın alıp ters şekilde taktım başıma. vapura bindim. kendi kendime sürekli ben şimdi ne yapacağım diye sordum. yapabileceklerimi düşündüm. yapamadıklarıma üzüldüm. sondan kaçılmazmış. bir adım attım sonra gözlerimden yağmurlar yağdı. yaklaşık 2 saat yol boyunca aralıksız sessiz sessiz ağladım. yol soranlara cevap da verdim. ağlayarak. hiç sesim çıkmadı. maske ıslandı. yine herkes her şey griydi. kaçamıyorum sonumdan. tüm gücümle savaştım. bedenimden büyüktü savaşım. öyle yalnız. öyle çaresiz hissettim ki. ilk adım attığım zaman nefes aldığımı hissetmiştim bu şehirde. var olan tüm nefeslerimi verdim sanırım. şimdi elim kolum bağlı oturuyorum. neyi çok ya da neyi yanlış istedim diye düşünüyorum. bıraksalar yeni kaç dünya kurardım. bırakmadılar. her yerim ağrıyor. canımın her parçası acıyor. bittim. bitirdim kendimi. tutabileceğim hiçbir dal kalmadı. bana bir özür borcu var bu şehrin. insanlardan görmediğim merhameti hayattan beklediğim için pişmanım. hiç kıpırdamadan biri sona geldin desin diye bekliyorum şimdi.