PART 7

Caddeyi yarılamıştım, apartmanlarda tek tük kalan sağlıklı birkaç insanın bana garip bakışlarla baktığını farkettim , onlarda sanırım haftalar sonra yaşayan bir insan görüyolardı etraflarında.
Silahımı gördükten sonra pencerelerinden usulca çekildiler. Her insan yaşam için savaşan birer canlıdan ibaretti artık bu yeni dünyada

Caddenin sonuna geldim, bundan sonrası asıl tehlikeli kısımdı benim için ara sokaklardan oluşan bir yolu takip etmeliydim

-Caddedeki tüm dükkanlar bomboştu. Marketler her şeyine kadar yağmalanmış, içleri ceset dolu mezarlıklar haline gelmişti. Bir kısmı enfekte diğerleri yiyecek savaşında ölen insanlardı.
Dediğim gibi kazananı olmayan bir savaştı bu-

Kalp atışlarım giderek hızlanıyordu , ara sokaklardan geçmeye başladım , her adımımda çıkan ses beni takip ediyordu sanki , hiçbir ses hiçbir yaşam belirtisi yoktu bu sokaklarda. Korna sesleri bile ne güzelmiş , o gürültülü trafik...
Bunların bile kıymetini kaybedince anlıyormuşuz demek ki

Yaklaşık 500 metrelik mesafem kalmıştı manzara ise hep aynıydı , her şey sanki çürümeye bırakılmış gibiydi
Arabalar değersiz bir hurda parçasıydı, çünkü onları yiyemiyordunuz.
Benzinlik artık karşımdaydı , ancak arasokağın sonunda beni sadece benzinlik karşılamamıştı, iki enfekfe ellerinde bıçaklarıyla sağa sola bakınıyorlardı.
Evet, insanlar artık öleceklerini bildiklerinden bu acıyı başkalarına da yaşatmak gibi garip bir hissin içindelerdi,
Garip bir intikam hissiydi bu, arkalarında onlarsız devam eden bir dünya istemiyorlardı, kendilerinin bu cezayı çekmesi ve başkalarının kurtulması onlar için birer haksızlıktı sanki

Onları görmemle beraber sesimi duydular , biraz yaklaşmalarını bekledim bir kurşunu sektirmem demek bir ay daha az yaşamam demek olduğundan fire vermemeliydim

Ve ilk atışımı yaptım ,
Başarılıydı , göğüs hizasından kalbinin hemen yanından vurulmuş, biraz can çekiştikten sonra ölmüştü.
Ben vurmasaydım çoktan da değişen bir şey olmayacaktı , önce beni öldürecek bir iki güne de kendisi boğularak benim yanıma gelecekti.
Diğer enfekte önce vurulana yardım etmeye çalıştı , bu bir insanlık refleksi, bir yaşam refleksiydi.
Ne kadar öleceğini de bilse omu kurtarmak için anlamsız bir çabaya girmişti
Kısa bir süre sonra bu saçma çabasının anlamsızlığını anladı ve gözlerime yine intikam hissiyle baktı, bu seferki onun için sahte bir intikam değil, gerçek bir öç alma olacaktı.

Üstüme doğru var gücüyle koşmaya başlarken ikinci mermimi de sıkmıştım,

gibtir!

Silah tutukluluk yapmıştı ,
ikinci kez şansımı deniyordum , aramızdaki mesafe giderek azalıyordu

Şans bu sefer benden yana değildi, ikinci kezde de sonuç aynıydı, 3. Sefer denersem elimde patlama riski oldukça yüksekti ve bu çaresiz ve yaralı şekilde enfektenin bana yapacağı işkenceleri beklemek demekti.

Silahı attım , bıçağımı çıkararak üstüne doğru ilerlemeye başladım.
Bu süreçte çokça dövüş dersi izlemiştim, sözde bu gibi durumlara hazırlıklıydım ama şu anda kalbim yerinden çıkacak gibiydi, adrenalin vücudumda dans ediyor , aklım ise var gücüyle hayatta kalmaya çalışıyordu.

Ve üzerime doğru atlayarak bıçağı savurdu...

--- Part 7 sonu ---