Hayatında bir romantik ilişkin olduğu zaman yalnızlığın diner sanıyorsun yani?

Aslına bakarsan sağlıklı ilişki kurmanın yegane yolu, yalnızlığın belli bir miktarının seninle kalacağını, mezara kadar seninle olacağını kabullenmekten geçiyor.

Kimseye %100 nüfuz edemezsin. Kimse de sana %100 nüfuz edemez.

Kimse, sana, seni, senin kelimelerinle anlatamaz. Bunu bekleme hayattan. Karşına kim gelirse gelsin, yıkılamayan -hatta yıkılmaması da gereken- duvarlar olacak, kendinin bir kısmını kendine rezerve edeceksin, içinin bazı yerleri olacak ki orada ne olduğunu bir sen bileceksin.

Bir zamanlar annenin vücudunun bir parçasıydın. Lafın gelişi değil, bedenen bir parçasıydın. Oradan koptun. Yapacak bir şey yok, hayat bu, doğduğun gün de ağlamıştın, belki şimdi de ağlıyorsun, ileride de ağlayacaksın.

Ama bebekle arandaki fark, şu: O, artık geri dönüş olmadığını bilmiyorken, senin bazı şeylerin artık gitmiş olduğunu, mühim olanın ilerisi olduğunu bilebilmen. Bebek bencildir ve hep ister. Erişkin kimsenin ise kabullenmesi gereken şeyler vardır.

Çünkü hayat böyle. Çünkü hayat bu.

Hep yalnız olacaksın zaten. Bazen yanında bir başka yalnız olacak. Bazen de bir başına yalnız olacaksın.

Ama yalnız olacaksın. Korkma bundan.