Ne muhabbet edicek kimsem ne dışarı çıkabileceğim bir arkadaşım kaldı kimim kimsem yok artık. kulaklığımı takıyorum kapşonumu çekiyorum buz gibi havada sahilde tek başıma yürüyüş yapıyorum insanları izliyorum ne kadar mutlulular dıbına koyim beraber konuşabilcek bir arkadaşları var diyorum . Nasıl bir karamsarlığa girmişsem, insanların bana dayattığı taktan durumlardan ötürü ne birine güvenim kalmış ne de bir arkadaşlığa-dostluğa kucak açabilecek hevesim, gücüm. Düştüğüm yerden kalkabilecek ne gücüm kalmış ne de hevesim. Her gün değersiz bir binmişim gibi hissettiren insanın-insanların yanında, geçmişin verdiği boşluğu ve sayamadığım birçok yıpratıcı durumu oturup anlamlandırmaya çalışıyorum. Sahi, bu duruma nasıl geldim diye sormadan da edemiyorum. insanları izliyorum; zevkler-arzular uğruna birbirlerini yok etmelerini, aldatmalarını, terk etmelerini. Bundan ve bunun gibi şeylerden nasibini alan bana bakıyorum.