Artık işler daha iyi. Kendini toplamaya çalışmalısın. Bu işin tek bir çaresi var. Ya mutlu olup keyif almanın bir yolunu bulursun ya da mutsuzluğa mahkum olursun. Hayat bir kıyafet provası değildir.

Yıllarca süren çilenin ardından annemle babam, sonunda mutlu olmuştu. Ben de mutlu olmak istedim ama güvenemiyordum. Adaletin yerini bulduğu ve işlediği cinayetten 2 sene hapis yattıktan sonra af ile çıkmış olan bir adam, tüm korkularımı gerçek yaptı. Tanrıya inanmam ama iki yüzlünün tekiyimdir. Pek çok gece dua ederim. Arkada bir parça çalar. Bir kurtuluş için dua ederim. Bir başka akıl hastanesinden kaçmak için. Bir başka canavardan, bir başka kafesten kurtulmak için. Yardım için dua ederim.

Yenilere yapılan muamele her yerde aynı. Burada ülkenin dört bir yanından gelen özentiler var. Nereli olduklarının bir önemi yok. Tüm insanlar aynıdır, hepsi pisliktir. Buradaki tek fark ne mi? Hepsi temiz gibi davranıyor.

Kalbim sanki boğazıma bir bıçak dayanmış gibi çarpıyordu. Bu çılgınlık. Tekrar tekrar oluyor. gibeyim. Yüzüm sonsuz bir döngüde akıp duruyor.

Hiçbir iyi tanrı bizi gözetmez. Hayatın hiçbir önemi yoktur. Kısa, donuk bir vızıltı. Ufacık bir alev. Hiçbir şeyin anlamı yok. Olan oluyor o kadar.

En son ne zaman kendimi bir yere ait hissetmiştim? Gerçekten ait. Belki de ben böyle biriyimdir. Hayattan başka ne bekleyebilirim ki? Masa başı bir iş mi? Banliyö mu? Yeni nesil otomatları üreten hap içe içe şişip davul gibi olmuş bir eş mi? Buna neden dahil olayım? istediğim şey gerçekten bu mu? Öyle olmadığına eminim. Eğer herkeste olabilseydi, ahlak gerçekten anlamlı bir şey olurdu.Ama soğuk ve zalim bir dünyada yaşıyoruz. Kimse tek başına burada sağ kalamaz. Benim de bir polisten, bir askerden ya da politikacıdan bir farkım olmayacak. Belki de sonunda, ölümle çevrili bir yerde yaşamak için bir amaç bulmuşumdur.