Mutluluk, yalnızca acının yoksunluğudur. Bu günlerde umabileceğimin en iyisi bu. Babam olsa neşelenmemi söylerdi. Hayat bir kıyafet provası değildir. Kaderine inan. Hayatımda başıma gelenleri görse, hala kadere inanır mıydı diye merak etmeden duramıyorum. Düzeltmek için neler yaptığımı görseydi. içimdeki çığlıkları duysaydı. Hasgibtir, belki de Tanrı'nın benim içim yaptığı plan budur. Aç, evsiz ve yaptığım hırsızlıklar yüzünden şehirdeki tüm polislerin peşimde olduğu biri olmam. Burada hayatta kalmam için, olumlu bir zihinsel algı geliştirmem şart. Bu gibtiğimin insanları durumu çok zorlaştırıyor. Deliler, çete üyeleri, torbacılar. Ne kadar dikkatli olursanız olun günün birinde boğazınıza dayanmış bir tornavidayla uyanabilirsiniz. Tek istediğim herkesin garanti gördüğü sıradan bir hayat yaşamaktı. Ait olduğum bir yer, uyuyabileceğim güvenli bir ev. Bir sonraki yemeğimin nereden geleceğini bilmek. Gözlerinde görebiliyorum. Dışarıdan beni görenler için, bunu hakettiğimi düşünmek kolay tabii. Benim durumumda yalan da sayılmaz.

Hükümet, sokakta evsizler için imkanlar oluşturan kuruluşların bütçesini kesti ve yüzlerce evsiz aç kaldı. Tabii o paranın çok daha iyi yerlere harcandığına eminim. Bir kaç S400, terasında oturan şişko bir şerefsiz için vergi indirimi. Neden olmasın ki? Zenginsen bunu hakettiğin içindir. Ama bir keşin sokağa attığı otunu alıp içiyorsan bu da senin suçundur. Sigara bana tır gibi çarpıyor. Hasgibtir, 15 temmuz kutlaması. Bu gece miydi o? Bu çok kötü bir fikirdi. (Vatan topraklarını koruyucusu bizleriz.) (Cennet vatanımda, cennete gitmek için varım!) Görünüşe göre sigaranın içinde melek tozu varmış. Kaç kere de hayır dedim. Kafam parazitlerle dolu. Asla toplumun içinde kafam iyiyken dolaşmayı beceremedim. Paranoya baş gösteriyor. Birinin beni izlediğine eminim.

Sahip olduğum her şey gitti. Gidecek yerim yok. Geleceğim yok. Kaçış yok. Denedim baba. Ama uğrunda savaşabileceğim hiçbir şey kalmadı. Kalan tek şey güzel günlerin anıları.