Beyler nerden başlayacağımı gerçekten bilmiyorum açıkcası. Şu zamana kadar hep annemi düşündüm babam bizim için çok şey yapmadı kendisi alkolik bir insan bir gün komaya yakalandı fakat onuda atlattı çok şükür tabiki kendisini çok seviyorum fakat annem benim babamdı. Kesinlikle babamı kötülemiyorum fakat sürekli borç yapan yeri geldiğinde annemden para isteyen (ki annem daha fazla dayanamayıp ayrıldığı halde) yeri geldiğinde beni arayıp gece benim harçlığımı isteyen (seve seve verdim tabikide bunu kötü anlamda söylemiyorum) bir insandır. Gençlik fotoğraflarına da baktığımda ikizim olduğunu gördüğüm kişidir neyse.

Bu başlığı neden açtığımı bilmiyorum annemle beraber yaşıyorum şu yaşımda ona sadece yük olduğumu düşünüyorum sürekli. Kendinden birçok fedakarlık yapıp her şeyini bana ayıran paramız olmadığı halde beni en iyi şekilde yetiştirmeye çalışan bir insan (gözüm iyi görmüyor göz yaşlarından) ne zaman bir iş yapmaya kalksam sürekli onu düşünüyorum benim için onca şey yapmış fakat ben onun için hiçbir şey yapamıyorum. Hani sırf onu üzmemek için elimden geleni yapıyorum masraf çıkarmamaya özen gösteriyorum normalde aşırı istediğim şeyi bile almıyorum. Biliyorum beyler yemek yemediğini ona söylesemde ağzına pek lokma sokmuyor gerçekten çok kalbim parçalanıyor be

Sadece biraz içimdekileri dökmek istedim çoğu zaman ağlıyorum bu konuda

Ya onun istediği bir insan olamazsam bu düşünceden nasıl kurtulurum