O hainlerin neler yapabileceğini biliyordunuz, askeriyedeki kripto generallerinden, meclis bombalayacak pilotlarına, kozmik savcılarından, sırf halk nezdinde hükümetin gücünü ve itibarını zedelemek emniyette istihbaratta, memleket içinde onlarca bombanın patlamasına göz yuman adamları da biliyordunuz. Mit tırlarını durduran onlar tüm dünyaya bunu duyurarak onlara koz veren de sizdiniz. O hainler devlete diş bilediyince sırf yıllar sonra bu milletin içinden gelmiş, değerlerini sahiplenmiş istikrar yakalamış ve onu idealleri doğrultusunda bir raya oturtmuş bir adama, evet Erdoğan’a olan düşmanlığınızdan onlarla aleni ya da hafi iş tutan da sizdiniz. Kısacası bu hainliği yapabilecek kapasitede ve yönelimde olduklarını en iyi siz biliyordunuz. Bunun için balkonlara çıkıp tankları alkışladınız, bunun için atmlerde kuyruk oluşturdunuz. O gece yaşananları siz de yakından takip ettiniz, kah TSK’nın sitesinde paylaşılan metne sevindiniz, kah TRT’de yayınlanan “laiklik” vurgulu bildiriyle coştunuz, belki biraz temkinle sosyal medyada durumlar paylaştınız “duymuyoduk iyi oldu” dediniz, halk sokağa inince “akıl, fikir dilediniz”. işin seyri değişmeye başlayınca dişli değiştirip yazdıklarınızı silmeye yeltendiniz, onu da beceremediniz. O gece yapılanın neredeyse her 10 senede bir bu ülkeye yapılan darbelerden biri olduğunun, milletin iradesine bir kasıt olduğunun farkına çok iyi varmıştınız. Ancak, 1071 Malazirtten 1923 Milli mücadeleye kadar bu yana gözlemleyemediğiniz, idrak edemediğiniz bir şey vardı. Bu topraklarda zafer “Allahu Ekber” nidalarıyla kazanılırdı. O gece de gelenek bozulmamıştı. Bunu kabullenemediniz tiyatro dediniz, küçümsediniz. Kabullenemediğiniz şey aslında o ötekileştirdiğiniz, kenara ittiğiniz çomar dediğiniz bu şanlı halkın darbeye karşı kazandığı bu mücadele değildi, bu mücadeleyi sürdürürken asırlardır içinde tuttuğu motivasyondu.