Okurken dinlenecekler: https://www.youtube.com/watch?v=ul-67IsJbF8
https://www.youtube.com/watch?v=VagES3pxttQ

Buyrun;O klagib günlerden biriydi.Sabahtan sevdiğimle buluşmuş,öğlesinde en yakın arkadaşımı da yanıma alıp beraber kafeye oturup muhabbet etmiştik.Her şey güzeldi,sevdiğim kız,en yakın arkadaşım,ve ben.Ben ne iyilikler yapmıştım da böyle bir yaşam sahip olmuştum acaba ?
Eve giderken yolda telefonumdan haber sayfalarına bakarken yeni haberin gelmesiyle şok olmuştum.Haberde ülkemin savaş çağrıları yankılanıyordu.Başka bir devletle çıkan anlaşmazlık sonucu ülkem 5,diğer devlet ise 22 askerini kaybetmişti.Şok olmuştum,her şey nasıl bu kadar hızlı gelişebildi ki ?.Hem de daha amacıma ulaşamadan,şerefli bir subay olup ülkeme o şekilde hizmet veremeden.Birkaç dakika sonra annem aradı,hemen eve gelmemi ve evdekilere sahip çıkmamı söyledi.
Otobüsten indiğimde yaşadığım semtten dolayı mı yoksa yaşadığım şehirden dolayı mı bilmiyorum ancak her yer sessizdi,ölüm sessizliği sanki tüm şehre çökmüş,insanlar,kediler bile suskundu.
Birkaç saat sonra annemi arayıp neler olduğunu sorduğumda telefondan gelen sesler kulağımı tırmalar derecedeydi.Atılan her mermi sanki bana atılmış gibiydi.Oğlum sakın evden çıkma,buradalar.Evet,annemden son kalan ses buydu.Tekrar haberlere baktığımda ülkem seferberlik ilan etmiş,7 den 70 e herkesi askere çağırıyordu.Evdekilere,sakin olmalarını ve evden çıkmamalarını söyledim.Evde kalan son silahı ve mermileri alıp çıktım.
Ülkemin çağırdığı askerler olarak görevimiz,yaşadığım şehri savunmaktı,bunu kanımızın son damlasına kadar yapacağımız emredildi.Bizde bu emirlere uyacağımız söyledik.
Bu sırada sevdiğimde evde oturmuş,telaşlıydı.Arada beni arayıp nerede olduğumu,nasıl olduğumu soruyordu.Annemlerden bahsetmemiştim.Yine aradığı sırada bir gürültü koptu,sanırım geldiler.intikam vaktiydi,o an düşündüğüm tek şey benden bir gittiyse onlardan bin gitmesi gerektiğiydi.Kafamdaki adalet mahkemesini bu şekilde kurmuş,kendimi davacı onları da suçlu bulmuştum.Sipere girdim,ateş etmeye başladım.
Çılgınlar gibi ateş edip bağırıyordum,gözümden yaşlar geliyordu.Mermim bitmişti.Ayağa kalktım,siperden çıktım,bıçağımı çektim ve bir sağa bir sola zigzag çizerek düşmana doğru koşturmaya başladım.Karşıya vardığımda düşmandan kalan yoktu.Bu kadar eğitimsiz insana nasıl yenildiler anlamadım.Acemi şansı.
25 gün geçti.Birliğimden sadece ben kaldım,artık sevdiğimin yaşadığı mahalle onların karakolu olarak kullanılıyordu,bende sevdiğimi oradan alıp kendi evime geçmesini söylemiştim.işte geliyorlar,beni almaya,yaşadığım tüm anıları silmeye.
Son duyduğum şey annemin telefonunda duyduğum sesle aynıydı.Tek bir atış sesi.Belki de annemle aynı silahtan ölmüştük.Peki her şey böyle mi bitecekti ?Sanırım bana yazılan kader buydu,aldığım nefes buraya kadardı.Hayatta istediğim şeyler olmamıştı,sadece ölüm şeklim istediğim gibiydi.Beni vuran silahın sahibi belli ki biraz acı çekmemi istemiş,öldürücü noktadan vurmamıştı.Ancak gariptir ki ben hiç acı çekmiyordum.Yere yığıldığım yerden kalktım,yavaş adımlarla anlamsızca yürüyordum.Annem,babam,arkadaşım sevdiğim,kardeşim.Hepsi beni çağırıyorlardı,hepsinin üstünde güzel kıyafetler,sevdiğimde ise gelinlik vardı.Elinde çiçeğiyle oda beni çağırıyordu.Sadece onlara doğru yürüyordum,bu sırada düşman askerleri etrafımı sarmış,kendi dillerinde bana bağırarak adım atmamamı,yere yatmamı istiyorlardı.Aniden sevgilimin önüne bir asker geçti,elimle ittirmeye çalıştım,ancak bir kere daha vuruldum.Artık kalkmaya halim yoktu.Yüzüstü yattığım yerden hücum yeleğimdeki el bombasının pimini çektim.Ortalıkta bir ölüm sessizliği vardı,tüm askerler kalkıp kalkmayacağımı merak eder gözlerle elleri tetikte bana bakıyorlardı.Elimle ittirmeye çalıştığım asker silahının namlusuyla beni çevirdi.Döndüğümde elimdeki pimi bıraktım.Panikle bana ateş etmeye çalışanları,kaçanları gördüm,sonra kulağım acı bir şekilde çınladı.