dıbına koduğumun olayındaki kahramanlardan bahsedim size. lütfiye sağlık meslekte okuyan bir tip. bir ara kızlarla sohbet ediyordum bu da aralarındaydı malesef.
irem:benim hedefim yok ya puanıma göre bir yere giderim
sena:ben de şimdilik net birşey söyleyemiyorum.
k:ben de pgiboloji istiyorum da zor gibi.
lütfiye:pgiboloji ne ya.
k:niye noldu
l:hayal kuruyorsun şurda düzgün birşey söylesene
k:sen ne istiyon
l:hacettepe tıp
k:aferin gidersin
l:giderim tabi
k:anadolu bile kazanamamış sağlık lisesinde okuyan biri olarak orayı kazan ben de vurduracam burda herkese.
l:neyi vurduracan
k:anlayan anladı boşver.
burak deseniz hala arkadaşım o zamanlar çok normal değildi ama. sınıfa ilk girdiğimde en arka köşede oturuyordu benim oturmak istediğim yerdeydi. ben de kalkar belki diye yanına oturmaya gittim. ben yanına yürürken çıkardı ayakkabısını klimaya fırlattı.
k:kardeş napıyon
b:çalışmıyor ya dıbına koduğumun kliması
k:anladım tamir olmuştur şuan
b:olsun olmasın içim rahatladı
çocukla biraz sohbet ettikten sonra bir baktık ki ilkokulda aynı okul aynı dönem ve aynı sınıftaymışız amk. o beni hayal meyal hatırlıyor beni onu hayal meyal hatırlıyorum. fakir ruhlu olunca beraber takıldık. sınıfta çok fazla zengin vardı biz fakirler birbirmizi bulmalıydık. mesela barış vardı. arabayla geliyordu amk dersaneye 307si vardı bide o yaşta. bir gün bunla idda oynamaya gittik. aynı kuponu yaptık ben hüseyin barış.
barış:beyler kaç basıyorsunuz
hüseyin:2 kanka sen
barış:100
h:gibtir git dıbına koyim ya
harbi yüz lira bastı bizim canımız sıkılmıştı amk. biz niye böyle zengin değildik.