Boşluk içerisinde yaşamanın eşsiz sadeliğini yaşadığım günlerden birinde durup düşünmem gerektiği gerçeğiyle yüzleşmenin vermiş olduğu acı tecrübeyi iliklerime kadar nefesliyorum.
Hayat, doğmak müzik dinlemek ve ölmekten ibarettir bunu unutmadan başlayalım.

Evet sen…

Yolda yürüdüğün zamanları düşün. Kendinle kol kola kaldığın nadir zamanları… Kulaklığın da vardır kulağında sahi ne dinliyorsundur? Ferdi Tayfur? Lady Gaga? ikisi de olur aslında.

Yol diye yürüdüğün kayıp zaman tünelinde kendinle baş başa kaldığın anları düşün, sağından solundan geçen kedileri. Dikkat et karşıya geçerken çöp tenekesi tam da sağ ayağının sağında.

Biraz düşün! Hayatında en son neyi telefonunun şarjının bitmesinden daha çok kafaya taktın. En son ne zaman dünyayı, çektiğin fotoğrafa koyacağın filtreyi seçerken düşündüğünden fazla düşündün. Televizyon programlarını, dizilerini, beklediğin gibi sıcak bir nefesi bekleyeli ne kadar zaman oluyor? En son ne zaman “Super Amoled” ekranlardan değil de gecenin derin sessizliğinden baktın yıldızlara?

Boşluklar tüneli tam sana göre değil mi? Yürümeye devam et!

Nasıl kaçırdın vitrinde duran kazağı hem de %12,5 indirim varken. AVM’lerin kapanış anonslarını duyduğun anları düşün kaç saat, kaç mağaza, kaç yapay mutluluk tükettin? Oldukça komik değil mi durum sence de? Dükkan sahibi bile sana, “yeter evine git dostum” derken senin en alt kattaki mağazaya çılgınlar gibi konuşturman nasıl bir açıklamayı hak ediyor bilemiyorum.

Bu yazıyı okuduğun ekranın çerçevesine dikkatlice bakar mısın? Kaç saatini sığdırdın şu kıç kadar ekrana biliyor musun?

“Amaan ne var bunda” dediğini duyar gibiyim. Evet haklısın HiÇBiR ŞEY yok.

Sağlıcakla...