Hayatta ne kadar yalnızlığa alışkın biri olursanız olun bazen öyle anlar gelir ki içinizdekileri birisine anlatmak istersiniz ama etrafınızda bir sürü insan olmasına rağmen sizi dinleyebilecek ya da sizin anlatabileceğiniz kimse yoktur. içinizdekiler adeta kanserli hücreler gibi sizi yiyip bitirir günden güne. Bazen farkında olmadan günler geçer, bazen farkındasınızdır bunların. Alışmaya çalışırsınız hatta önemsemezsiniz. Sonra öyle bir an gelir ki, belki de bardağın son damlası. Birisine bağırmak istersiniz kafanızdakileri. Anlatmak istersiniz düşüncelerinizi, inançlarınızı birilerine. Paylaşmak , paylaştığınız insandan güç almak istersiniz. Çok istersiniz bir an önce beyninizin içerisindeki harf öbeklerini atmak ama kimse yoktur. Hiç kimse yoktur. Kocaman bir boşluk ve siz de o boşluğun içerisindesiniz. Ne kadar bağırmaya çalışırsanız çalışın kimse duymuyor, önemsemiyor. Keşke hayatımızda yaşadığımız bu kriz anlarını hemen geçirebilsek...