Hızla yaklaşıyordu, sadece bakabildim o ışığa. Sonra bir fren sesi duydum. Kulaklarım patlayacak gibi çınlıyordu. Gözlerimi açtığımda yerdeydim, uzaktan gelen siren sesi, sürücünün benim başımda beklemesi, bana çarpan arabanın içindeki küçük çocuğun ağlaması. Ayağa kalktım, “Abi bişeyim yok iyiyim sende bişey var mı ?”dedim.Ama adam tepki vermiyordu, hala başımda bekliyordu.2 dakika sonra kaza yaptığım yoldaki apartmanlarda, camlarda insanlar gördüm. Yoldan geçen birkaç araba durup bigibletimin olduğu yere bakıyorlardı.Bu sırada sirenlerin sesi arttı, uzaktan motorlu polislerin ve ambulansın geldiği görülüyordu. Geldiler,apar topar sedyeyi çıkartıp bigibletin olduğu yere gittiler, “Burdayım dıbına koyim nereye gidiyosunuz” demeye kalmadan sedyeye birini aldılar, kalabalık açılınca ben olduğumu anladım.Tam sedyeyi ambulansa koyarlarken Ümit’in motorunu gördüm, bağırdım,üstüne koştum ama duymadı. Sonra ambulansın kapısının kapandığını ve ambulansın hızla gittiğini gördüm. Ambulans her metrede içimden bişey alıyor gibiydi. iyice gözükmez oldu, gözlerim karardı, hiçbiryerimi hissetmiyordum.