Kimsenin bunu olamayacağını bilmenin verdiği bir rahatlık ve içtenlikle yazmaktayım. Şimdi saatüç olmuş, ne fark eder ki? Yani ben geceye birkaç şiir söylerim, belki daha erken doğar gün. Erken doğarsa daha erken kitap okurum. Kitap okursam daha erken ölürüm, erken ölürsem de bir şey olmaz. Mesela şimdi ne yaptığımın bilincinde değilim. Beynim uyumamı istiyor. Tüm gün gözlerim şişmiş olacak uykusuzlultan. Uyumalıyım. Zararın neresinden dönersem kâr. Fakat işte sorun orada. Tam olarak nereden döndüğümde kârıma? Keşke bu çetrefilli konuları açıklayacak bir şeyler, bir kişi olsa. Gecenin karanlığına bürünmüş, hatta gece tarafından yutulmuş halde yim. Yazmak güzel, okuyucun yoksa can sıkıcıdır ama yine de güzel. Şey gibi Nazım Hikmet'in Tahir ile Zühre Meselesi şiiri gibi. Neyse.