Bundan 4 yıl önce sabah akşam oynadığım bir oyunda şans eseri bir Türk ile denk gelmiştim. O zamanlar da bu dediğim oyunda Türk oyuncu sayısı azınlıktaydı. Böyle denk gelince hemen birbirimizi oyundan eklemiştik bizde tabii. ilk başlarda biraz mesafeli konuşarak oyuna birlikte giriyorduk. Yavaş yavaş oyun içindeki sohbetimizle muhabbetimiz, samimiyetimiz arttı. Numaralarımızı falan aldık işte oyuna girdiğimiz zamanlarda haber vermek için olsun veyahutta muhabbet amaçlı. Oyunda da birbirimize alışınca baya iyi, keyifli olmaya başladı. Her gün oyuna girip takılıyorduk, kahve molaları belliydi, masaya 'tak tak' diye vurma sesi gelirdi o sesi duyunca sigara sardığını anlardım kardeşimin. Arkadan telefondan bir şarkı açardı sigarayı sarınca haber verirdi birlikte yakardık. Gel kardeşim Eskişehir'de de bir evin var derdi. Çok kral çocuktu. Biz böyle 2 yıl kadar birlikte oynadık sonra bu oyunu bıraktık ikimizde. E tabi muhabbetimiz biraz açıldı. Denk gelemiyorduk eskisi kadar. Kırk yılda bir arayıp ulan ne zamanlardı bilader, inv attım gel tarzı takılıyorduk. Bundan sonra ben başka oyunlara sarıp devam ettim tabii ki. Sabah akşam oynuyordum. Çok başka insanlarla tanışıyorduk. Çok kral abiler, kardeşler ediniyorduk. Çok güzel ortamlarda bulunuyorduk. Ama her gece bilgisayarı kapatıp yatağa geçtiğimde veya arkadaşlarla dışarı çıkıp bir iki oturunca hemen sıkılmaya başlayınca hep şu düşünce aklıma gelir oldu Ulan biz ne ara bu yaşa geldik, bize ne oldu da böyle bi tarza sahip olduk, acaba normal insanlar gibi olsaydık farklı olur muydu, gençliğimi mi harcıyorum lan bu bilgisayar başında bu ortamlarda. Sürekli bunları düşünüyordum. Eski fotoğraflara bakıp ulan neymişiz be diye havalara giriyordum. Sonra arkadaşlara bakıyorum hepimiz belli yerlere gelmişiz, üzerimizde o çocukluk şeyi yok artık, herkes hayatının peşinde. Kendimizi çocuk sanıyoruz ama bu çocuklar biraz büyümüş gibi.. Şimdi dersen kardeş konu nereye gidiyor diye. Bugün oyundaki o kardeşim aradı oo arar mıydın ya sen, nerelerdesin oyunlar sensiz oynanmıyor tarzı takıldım. Kanka aile babası oldum la (angara bebesi özünde) dedi. Anladım ki bizler belki artık çocuk değildik ama güzel yaşlarımızı güzel insanlarla güzel vakit geçirerek değerlendirdik.