Altı yaşında ayrıldım annemden babam yüzünden. 18ime kadar babamla büyüdüm üvey anne gördüm üvey kardeş gördüm dıştan mükemmel içten çürük bi aile gördüm. Üniversiteyi kazandığım gibi attım kendimi annemin yanına gittim Almanyaya. Meğer tanımıyormuşum annemi onun şokunu yaşadım meğer yabancı bi ülkede yaşamak masal gibi değilmiş onu gördüm. Kendi ayaklarının üzerinde durup bi şeyler başarmak öyle lafda olcak işler değilmiş onları da gördüm. Yalnızlığı gördüm. Ikibuçuk sene yalnız oldum. Dile kolay ikibuçuk sene. Attım kendimi geri Türkiyeye. Türkiyede yine bi şeyler başarabildiğimi görünce kendime geldim biraz. Ama annemsiz kaldım yine. Senede üç kere görüşürüz o da en fazla bir aylığına. Annesiz büyüyünce hep anne hasreti çekince hatta anne kelimesi bile gözlerimi dolduracak kadar hüzünlü gelince hep ekgib hissettim. Annesiz. Çok şükür hayatta dedim ama aramızda otuz yaş var çoktan girmiş 53üne. Çok şükür sağlıklı besleniyor. Ama hastalık kaza nerden vurur belli olmaz. Öyle dinle aram yoktur ama tek dua ettim annem için. Beni daha ben ona doyamadan onun kokusunu içime çekemeden gitmesin diye. Yarın sabahtan uğurlucam yine onu Berline. Ağlayarak yazıyorum yine. Gitmeden önceki gece hiçbi zaman uyumam. Başıma ağrılar girer içmediğim kadar sigara içerim. Hep ağlarım böyle geceler. Ve gittiği günün gecesi de yine ıslanır yastığım sabah gözlerim şiş şiş uyanırım zaten büyüktür gözlerim. Eşşek gözlü derdi annem bana ben belki dört beş yaşlarındayken eşşek geçtiği için cümlede ben de üzülürdüm. Hatırlarım pastalar kekler yapardı o hamur kabartma tozunun paketini açıp kabın içine boşaltmasını bile hatırlarım taa belki dört belki beşken ben. Annenizi sevin. Anneler çok güzeldir.