Yaşamak veya ölmek arasında sıkışmış bir adam hikayesidir yazacaklarım. Küçükken görünmez olmanın hayallerini kurardık anladım ki çocukluk yıllarını farklı bir hayat çizgisinde yaşarsınız en azından büyük travmalar geçiren insanlar hariç toz pembe bir hayattır çocukluk ben ise o hayallere sövüp sayarak geçiriyorum günlerimi. Anladığınızı düşünüyorum yazdıklarımdan bu büyüden küçükken nefret edebileceğimi asla düşünmemiştim lakin öyle işte

insan sosyal bir hayvandır ne güzel alıntı değil mi ? Cidden öyle kahrını gibtiğimin dünyasında birisiyle konuşmadan yardımlaşmadan öpüp koklaşmadan bir dakika yoktur. Yahut -hala bu durumda yalnız olmadığım düşüncesindeyim- bazı benim gibi insanlar sadece HAYVANDIR.

Birileri başkasının evcil hayvanıdır onlara şirinlik yapıp mutlu eder kimileri başkalarının ahır hayvanıdır etinden sütünden gücünden yararlandırır ve kimileri ise benim gibi domuzdur sadece etrafta tak bulaştırır.

Sosyal kavramı üzerinde felsefik düşüncelere dalarım kimi zamanlar fakat genel olarak düşündüğüm her zaman aynı sonuca ulaşabildiğim nadir konulardan dıbına koyduğumun kavramı sadece acizlik evet lan bildiğin acizliğin simgesidir sosyal olmak yani insan sosyal olduğunda hep bir altında çıkarı barındırır bu aslında bir hayatın kanunudur. Yaşıyorsan çıkar sağlayacaksın maddi veya manevi çıkar olabilir bu insan birine yardım ederken bunun bir karşılığı olduğunu temel iç güdüsüyle hissederse o kişiye yardım eder dilenciye para vermekle geçen gün yaptığı herhangi bir pisliği o dilenciye para vererek unutacağını veya vicdanın biraz bile olsa rahatlayacağını hissederek o yardımı yapar en yakınına bile bir işte yardım ederken ilerde kendi işine çağırabilmek gözüne girmek en kötü birlikte keyifli şeyler yapıyorsa bundan alacağı hazzı mutluluğu düşünerek eylemlerini kendi çıkarına dönüştürür ve insan hiçbir zaman tek başına bir tak beceremez. Mastürbasyonu bile kafasında düşlediği fanteziler gördüğü bir hatunun parçasının tahriki ile yapar yani durup dururken gibini avuçlayıp boşalmaya çalışmaz.