Yazı biraz uzun olacak şimdiden söyleyeyim.

Günümüz dünyasında işletilen sistem gezegenimizin yaşı esas alındığında yeni bir sistemdir ama temelleri yerleşik hayata dayanır. ‘’Mülkiyet hakkı’’ içinde yaşadığımız sistemin temel, çiğnenemez yasasıdır, hakkıdır. Sahip olma üzerine kurulu bir sistemde yani dünyada yaşıyoruz. Yerleşik hayatla başladı dedim her şey oradan devam ediyorum, insanlar dünyadaki şeyleri sahiplenmeye başladı ve bu sahiplenme korumayı gerekli kıldı beraberinde gelen bir sürü soru daha var ama çok girmeyeceğim o konulara. Günümüz dünya sistemi sahip olma hakkını esas alan klagib liberalizm ile şekillendi. Sıra sıra bir dizi ekonomik sistem denendi ama en makbul görüleni klagib liberalizmdi ve geliştirilmesine, pürüzlerinin giderilmesine çalışıldı. Nitekim başarılı oldu gelişmiş toplumları oluşmasına sebep olan ana husus da budur.
Şimdi bugün dünya sistemi nasıl işliyor ? Çok basit. Bugün dünyasını ayakta tutan yegane sınıf , işçi sınıfıdır. Zenginler, toprak ağaları, fabrikatörler vb üretim yapan kimseler değildir. işçi üretir işçi alır, işçi savaşır işçi ölür kısaca ‘’işçi=üretim ve tüketim’’dir. Marx, kapitalizme karşı bilimsel çalışmalara dayanarak bir fikir attı ortaya. Komünizm sandığınız gibi ya da bizim şahit olduğumuz gibi olmuyor arkadaşlar. insanlar belli bir doyum noktasına geliyor ve zamanla milliyet kavramı anldıbını kaybediyor. Daha sonrasında yapay bir yapı olan ‘devlete’ de ihtiyaç duygusu hissetmiyor çünkü herkes bir nevi aydınlanma yaşamış(entelektüel kimliği güçlü hale geliyor) ve toplumsal barış sağlanmış oluyor. insanlar kendi için değil başkası için çalışıyor , üretiyor ve tüketirken de başkasını düşünüyor. Günümüz sisteminin ağaları bu olayın gerçekleşme ihtimalini biliyor. Bu yüzden her sene yeni bir şey(meta) ile karşımıza geliyorlar. Yeni savaşlar vb. Olaylarla insanlar manipüle ediliyor. Sizlere soruyorum , iyi eğitimli hangi insan savaşmak ister ? insan canı her şeyden öte değil midir ? işte olay bu sistemi geliştirirken onu sürekli kılmak için bazı hilelere başvuruldu. O da ‘’hiçbir zaman fakiri düşünmesine izin verecek kadar doyurma’’ dır.