Artık Kurtuluş Savaşı bitmiş, Yunan saldırısının üstünden uzun yıllar geçmişti. Naciye kadın'ın
artık satacak bir şeyi kalmadığı için ana kız yoksul bir yaşam sürmeye başlamıştı. Sonunda Naciye kadın alışkın olmadığı bu koşullara dayanamayarak yatağa düştü. Cemile, annesine bakabilmek için
başkalarının tarlalarına ekin biçmeye ,dağdan odun taşımaya gidiyor, komşuların kışlık eriştelerini, tar
hanalarını ve baklavalarını yapıyordu. Annesi, kızının bu çırpınışlarını gördükçe, çok dertleniyordu.
Sık sık Cemile'yi yanına çağırıp sızlanırd. "Seni bin bir özenle büyüttüm. Bebekliğinde yere koymaya kıyamazdım. Sağlıklı bir sütanne tutmuştum. Gün boyunca senin bakımınla uğraşırdı.
Baban üstümüze titrerdi. Ağabeyini, yabanlara okumaya yollamıştı. "Oğlum büyük adam olacak, soyumuzu sürdürüp adımızı yaşatacak.' derdi. O ölünce ben de sizi hiçbir şeyden yoksun etmemeye çalıştım. Savaş olmasaydı düzenimiz bozulmayacaktı Ağabeyin vurulup ölmeyecek, Sen böyle, el kapılarında çalışmayacaktın."