istanbulda yaşayan bi panpanızım..

2-3 yıl öncesine kadar fazlasıyla iyi sayılabilecek bi hayata sahiptim(öyle sanıyordum) fakat zaman geçtikçe herşey kötüye gidiyor.

Büyüdükçe akıllandıkça kaybediyorum. Artık çevremdeki insanlarla sosyalleşemediğimi fark ediyorum. aynı zamanda kendimide aşamıyorum bu muhite sıkışmış gibiyim. Yeni sosyal ortamlar kuramıyorum eskilerindende kurtulamıyorum.

Eski arkadaşlarımla ilgi alanlarımız neredeyse tamamen değişmiş.

Müzik zevkimden tutun kıyafetlerime kadar kullandığım kelimelere,
güldüğüm şeylere kadar çevremdeki kimseyle uyumlu değilim.

Kötü bi semtte büyüdüm 16 17 yaşıma kadar serseriden farkım yokmuş onu biliyorum. Alkolden tut uyuşturucusuna kadar her taku içirtti bu semtim ortamı.Ama o zamanlarki huzur kayboldu.

Şimdi diyorum hayatını düzene sokuyorsun fakat mutluluğunuda kaybediyorsun. Zamanla düzelirsin diyecek arkadaşlar olur kesinlikle öyle hissetmiyorum tek yönlü bi değişim gibi.

Asıl sebep hepimizin bildiği gibi kendi jenerasyonumuz 96 97 doğumlulurdan sonrası çürük.

Hepsi problemli, bozuk kişilikli ne yapacağını bilmeyen amaçsız bi nesil.

Sosyal medyada 5 dakikadan fazla kusacakmış gibi hissetmeden dolaşamıyorum gördüklerim, okuduklarım her seferinde beni hasta ediyor deliriyorum. Konuşmayı bilmeyen içini dökemeyen problemleriyle baş etmek, yardım istemek yerine onları gizleyen içine döken içten içe kendini bitiren bi nesilden bahsediyorum .

Öyle olduklarını hepimiz biliyoruz.Her gün izliyorum değerlendirmeye çalışıyorum her gün dahada karamsarlaşıyorum daha kötü oluyorum artık bırak mutlu olmayı bir hayat bile düşünmüyorum.

Aile kurmaktan korkuyorum bunun yanında evlenmek isteyeceğim bi kız karşıma çıkarmı çok zor ihtimal çıksada ben yuva kurmak çocuk yapmak istermiyorum şuan için imkansız gibi gözüküyor. Hele çocuk yapmak kabus gibi bu hayatı yaşamasını kesinlikle istemiyorum.

Resimdeki iticiliğede dikkat çekmek isterim dıbına kodumun aptal orosbu cocuklarının tipine bakarmısnıız yine dellendim

en iyisi katara gitmek gibi gözüküyor

sağlıcakla kalın