ebru 2 gün kaldı bizde. hep beraberdik odamda ikimiz. tabi yatarken annem ona salonda yatak açıyordu * çok güzel iki gün geçirmiştik. ve sonunda gitme vakti gelmişti. şimdi çok zor bir ayrılık bizi bekliyordu. ebru gitmezdi de ailesine okulla sempozyuma gideceğiz demiş. daha fazla uzatamam dedi. zorlayamazdım zaten. babam bırakacaktı ebruyu terminale. vedalaştık. yine ağlıyordu. dur dedim beni de ağlatacaksın. ama durduramıyordu kendisini. ahh dotacı ahh bu kızı hak edecek ne yaptın sen. ve sonunda gitti. tabi bende moral sıfır. toparlamışım biraz ama bu halimle nereye gidiyorum. annem teselli etmeye çalışıyor işte. yok ben denedim ev işlerini de biliyor diyor. aradan belli bir müddet geçti. bu süre zarfında fizik tedaviye başladım. hemen hemen yürüyebiliyordum artık. az bir süre kalmıştı. bir gün telefonuma bir mesaj geldi. tanımadığım bir numaraydı. uzun bir mesajdı. mesaj zeyneptendi. halimi hatrımı soruyor. beni özlediğinden nasıl sevdiğinden bahsediyordu. cevap vermedim. ikinci bir mesaj geldi. seni görmeye neden gelmediğimi yüz yüze anlatacağım diyordu. yine cevap vermedim. bu da nerden çıkmıştı böyle. ya abi her şey güzel gittiğinde illa ki taktan bir şey mi olacaktı. bu kez buna izin vermeyecektim. her ne pahasına olursa olsun. Zeynep hayatımdan çıkmıştı. rotam sadece ebruydu. hayatta her şeyini bana adamış bir kadını bırakamazdım. bir an önce ona koşmak istiyordum. ebru yine her gün her dakika arıyordu. özledim gelecem diyordu. bu kez meirayı sıkı tembihlemiştim hiçbir yere gelemezdi. günler geçmiyor gibiydi artık...