ebru aradı bir müddet sonra günde en az on defa arardı. her seferinde de ağlayacak gibi olurdu. nazlı ceylanımdı benim. dayanamıyorum artık diyordu. dur dedim ya daha ne kadar oldu ki geleli. meira da bir yandan teselli etmeye çalışıyordu. beyler burada ebruyu kendi gözümden size anlatmak isterim. ebrunun boyu çok uzun değildi ama iyiydi. ne zayıf ne şişman. eli elimin yarısı. gözleri gözlerime değdiği zaman eriyordum. hele ki sarıldığımızda o kadar sıkı sarılıyordu ki sanki bir daha sarılamayacakmış gibi. sarıldığımızda kafası omzuma geliyordu. boyun kısa değil mi dediğimde hep şey derdi: ben çok memnunum sarıldığımda kulağım kalbine denk geliyor kalbini dinliyorum diyordu. bu çok hoşuma giderdi. ebru parantezini burada kapatayım. evet ebru bir türlü sabredemiyordu. çok özlemişti belliydi. biraz daha teselli edip kapattım. rutin günüm devam edip bitmişti. ebru o gün aramamıştı. sonraki gün de aramadı. merak etmeye başlıyordum. aramalarım ya meşgule düşüyor ya da açılmıyordu. en son meirayı aradım. napıyorsunuz muabbetlerinden sonra ebruyu sordum. ağzında bir iki şey geveledi. ben okuldayım dedi ve kapattı. ne olmuştu böyle. yine ebruyu aradım açmadı. neler oluyordu böyle. aradan 1 ya da 2 saat geçmişti ki kapı çaldı annem açtı. akrabalardır heralde dedim. odamın kapısı açıldı 2 3 dakika sonra. o da ne güneşim odama doğmuştu. ebru buraya gelmişti. tam anlamıyla şok olmuştum. bana bir sarıldı ki ağlayarak. beyler anlatamam...