ebruyla biraz konuştuk sürekli moral veriyordu. telefonum geldi aklıma sahi neredeydi. kim aramıştı kaç kere kim bilir. ebruya sordum kazda elimdeydi diye hatırlıyordum. paramparça olmuş ebrunun dediğine göre. sim kartımı almışlar. ebruya sordum nerde diye meiradaydı. Zeynep geldi tekrar aklıma aramışmıydı acaba haberi var mıydı. ebruya soramazdım. nedeni malumdu. ama ebruya sormam gereken daha mühim bir soru vardı. kaza günü yaşananlar. ebru dedim yarı ciddi bir ifadeyle. o gün yaşadıklarımız dedim. birden donumştu. sanki soruyu bekliyor ama sorulmasını istemiyordu. bunu sonra konuşsak dedi. çok üstelemedim. ama ebru benim hayatımın kadınıydı. bundan artık emindim. ama neden ebru varken zeynebe gitmiştim. yoksa ben ayran gönüllümüydüm. zeynebe yakıştırdığım arı sıfatı benim miydi. anlayamamıştım. ebruylayken o beni bu kadar seviyorken yine onu aldatacak mıydım? bu sorular şimdilik cevapsız kalacaktı. babam geldi tekrardan. sanki konuştuklarımızı duymuş gibiydi. ebruya bir kayınbaba edasıyla baktı. hoşuna gitmişti sanırım. ebruya döndü tekrardan. kızım bize bir müsaade eder misin dedi. ebru da tam bir ev kızı edasıyla tabi efendim dedi ve gülümseyerek çıktı. babam oturdu o koltuğa. söze başlamadan önce aklındakileri baya bir ölçüp tarttığı belliydi. evladım dedi bak biz her ne olursa olsun senin arkandayız dedi ciddi bir ses tonuyla. ne neler oluyordu babam bir an önce aklındakileri anlatmazsa galiba ölecektim. ama bunu fark edecek olmuştu ki devam etti. bak oğlum doktorunla konuştum ayağındaki kırığın tedavisi uzun sürebilir dedi. ne demekti bu. babam devam etti. bir müddet kendi başına yürüyemeyebilirsin dedi. kafamdan aşağıya kaynar sular dökülmüştü. bu da neyin nesiydi şimdi...