bizimkilerin biraz gözleri dolmuştu sonradan öğrendim sevinçtenmiş * kazadan sonra durumum ağırmış. uyanamayacağım sanmışlar. ben zar zor konuşabiliyordum. öldüm de cennete mi düştüm diye esprili bir ilk cümle kurdum gülümseyerek. benim gülümsememle meira sevinçten hakim olamadığı gözyaşlarını bıraktı artık. biraz muhabbet ettik. yalnız ebru yarı tebessümlü gözleri dolu bir vaziyette hiç konuşmuyordu. yatağımın alt kısmına oturmuş bakışlarını bana kitlemişti. bizimkiler durumu bozmamak için biz açız bir şeyler yiyecez diye uyduruk bir mazeret bulup çıktılar odadan. meira ve hakan önden çıktı. Abdullah yanıma geldi kulağıma eğilip hadi yine yırttın kefeni bin dedi. ikimiz de güldük. dur güldürme hastayım diyebildim anca. o da çıktı. sadece ebruyla ben kaldık. koltuğu alıp başucuma geldi. artık dayanamayacaktı belliydi. göz bebekleri oynuyor ve parlıyordu. ve çok geçmeden yaşları süzülüverdi gözünden. eli elimdeydi. benim yüzümden dedi. saatlerdir konuşmadğı belli oluyordu. tekrarladı bu cümleyi birkaç kez. ağlamasını durduramadı ve hıçkırıklarla ağlamaya devam etti. teselli etmeye çalıştım ama nafileydi. çok kötüydü. bir elini yüzünü yıka da gel dedim. kapıya doğru hareketlendiğinde kapı açıldı. 2 polis memuru içeriye girmişti. evet hiç karakolluk olmadığımdan biraz heyecanlanmıştım...