Utanmıştım. Bi kızın karşısında ilk defa bu hallere bürünüyordum. Hiç utanmadığım kadar utanırken hiç hissetmediğim kadar da iyi hissediyordum. Sanki şuana kadar onunla denk gelmememiz hataydı. Bir anda her şeyi istemiştim. Onu tanımak, ona dokunmak, uzun zamanlar onunla konuşmak, gülmek, ağlamak, onu sevmek istemiştim. Utanarak gülümsedim tekrar.
B: kalkalım mı artık biraz yürürüz
E: ne hemen mii biraz daha otursaydık hem dışarsı soğuk sen atkı bere de getirmemişsiiin donarsın böyle olmaz
B: farketmez de birazdan kalkarız o zaman biraz yürümek istedim
E: tamam tamam (hafifçe nefes vererek güldü)

iç çektim. Tam ağzımı açtım, bi şeyler söyleyecektim ki başladı.

E: vanic
B: (gözlerimi açarak) efendim ?
Bir süre sessizlik oldu. Ardından :
Dirseklerini masaya yasladı. Ellerinin arasına çenesini koydu. Bana doğru yaklaştı.
E: ama çok tatlısın ki sen
B: tabi şuan nasıl göründüğünü bilmiyorsun
E: hı ne ?
B: kendini görebilsen bana bırak çok tatlısını tatlısın bile demezdin
E: yaaa (gülümsedi)
Devam etti.
E: sanırım bunun için 4 hafta beklemememiz gerekiyormuş.
B: benc bence de
O an bakışlarımız her şeyi anlatıyordu. Gülümsemeli sessizliğimizi telefonumun çalması bozdu.
Bilmediğim bi numara vardı telefonumda. Açtım. Bi kız sesiydi.
(B: ben T: telefondaki şahıs)
T: alo vanic (acele acele konuşuyordu)
B: efendim kimsiniz ?
T: vanic müsait misin biraz konuşabilir miyiz Simay ben.
B: Simay ? hayırdır buyur (ezgi simay ismini duyduğunda dikkatini toplayarak bana odaklandı, birazcık da kaşları çatıktı)
T: vanic konuşmamız lazım cidden müsait misin
B: furkanla alakalı mı
T: anlatıcam her şeyi anlatıcam (ağlamaya başladı)

2 gün içinde telefonda ikinci kez ağlayan bi kızla konuşuyordum. Garip gelmişti.

B: tamam tamam konuşalım müsaitim
Yeri ayarladık. Ezgiye de durumu anlattım. Dikkatle dinledi.
E: tamam o zaman kalkalım, ben de geliyorum.