Bir şeyler yedikten sonra ne yapsak diye düşünmeye başladık. Aslında düşünücek çok bir şey yoktu herzaman ki gibi cafeye gitmeye karar verdik,ama bu sefer 4 ümüzünde ağzı gözü dağılmış şekilde.Bir çok kişinin sorucağını biliyorduk, yardım etmek isteyenlerde olucaktı elbet.Ama o anları yaşayan bilirdi sadece hissettiklerimizi. Kimseden yardım almama kararı verdik. Geçiştiricektik soranları. Rüstem abi geldi aklımıza hem bizi dinlerdi, içimizi dökebileceğimiz biriydi hemde akıl verebilirdi belki.

Cafeye gittik 'Siz oturun, Rüstem abiyi çağırayım' dedim. Kasadaydı,gittim yanına 'Abi bir konuda yardımın gerek bize' dedim. Hesap yapıyordu elinde ki kağıt kalemle, sesimden tanımıştı, başını kaldırmadan 'Çok yoğun şu an cafe scaktaclensgra 1-2 saate konuşuruz' dedi bir daha 'Abi önemli' diyince sinirle başını kaldırdı ve yüzümün halini gördü şaşkınlık ve acıma duygusunu yüzünden okuyabiliyordum. Sadece 'Otur geliyorum hemen' dedi. Bizimkilerin yanında oturduktan 20-30 sn sonra o da bi sandalye çekti ve 'Ne oldu lan 1 niz 2 niz değil hepinizin mi dayak yediniz?' Dedi.

Edit:Merak etmeyin bu yarıda kalmicak beyler.En geç yarına bitiricem bu gece bitiremesem bile. Partların hiç biri önceden hazır değildi o yüzden geç atıyorum. Tutucağını tahmin etmiyordum bilsem hazırlardım önceden, fazla bekletiyorsam kusura bakmayın.