Sokak lambaları sönmeye yüz tutmuş, herkes uyumuş, kulağımda bir şarkı, gözümde yaşlar, aklımda anılar, yaptığım aptallıklar. Köpekler bile havlamıyor şu saatlerde, susuyor her bir kimse. Sanki iyice yüzüne vurmak ister gibi yalnızlığımı yüzüne.

Ölenler, kalanlar aklımda mesela, ya da bir Zeki Müren. Bilmiyorum, hani Hakan Günday der ya;" Ve kafam bir il olma izni alabilecek kadar kalabalıktı." diye, öyle işte şuan.

Pencereyi açıp bağırmak istiyorum mesela, ya da çığlıklarımı bastırıp susmak yerine tüm insanlığın dilini kesmek istiyorum.

Karanlık, önümü göremeyeceğim kadar karanlık bir odada kapkaranlık bir köşede oturmuş ağlıyorum, şekeri elinden alınmış bir çocuk gibi.

Gözlerim şişmiş, önümü dahi göremiyorum.
Ve ben hala yaşamak için bi sebep arıyorum...

...