büyük savaşın tohumları meyve verirse

başımı kaldırdığımda tüm insanlar bana bakıyordu ama kız ve kel hiç oralı olmamıştı…
bu kadar kolay olacağını düşünmemiştim zaten, bir daha denedim, sonra bir daha ve bir daha ve bir daha…hapşuruk anında kalp bir anlık durur derler, hatta o yüzden çok yaşa denirmiş. o dakikalar içerisinde kalbim 5 dakika kadar durmuştur. bunu iddia edebilirim, hatta gittim geldim.40 ya da 41. seferde beklediğim olmuştu…ölümüm o melekleri kıskandıracak güzellikteki yüzünü bana doğru çevirdi.
hemen planın ikinci aşamasına geçtim ve ona bakarak göz kırparak elimle şşşşt işareti yaparak susmasını söyledim korkmuş gibiydi. bi el hareketi daha yaparak ne iş gibisinden yokladım bişe diyemedi. birazdan dünyanın ortadan ikiye yarılacağına inanabilirdim ama artık o kızın benden isteyerek ayrılacağına inanamazdım. Onu halaa çok seviyordum.
daha sonra ihtiyarla beraber durağın biraz ilerisindeki metro istasyonuna kadar yürüdüler bende peşlerinden takip ettim ve metroya bindiler bende aynı metroya binip ikisini güzelce görebileceğim bi yere oturdum. o kızı, o zalim adamların elinden kurtarmalıydım. canım pahasına da olsa bunu yapacağıma yemin ettim ve buharlı cama imzamı attım. torunlu teyzeyle göz göze geldik o an. sanki benimle gurur duyuyormuş gibi bakıyordu. hayatım bu andan itibaren değişiyordu. artık bir amacım vardı… Ve o sırada bu teyze ne ayak dıbına koyim buda bizimi takip ediyor anlamadım ki dedim içimden.