Zannetmiştim dedim çünkü haftaya aynı sınıfa geldiğimde Ay parçam yoktu, koskoca 1 hafta benim için zar zor geçmişti ve 1 hafta daha bekleyecektim. Dersaneye gittiğimde her teneffüs okulu dolaşsam da Ay parçamı okulda göremiyordum. Çarşamba günü olan sınavlar benim tek umudum du ve onu çarşamba günü de göremeyince kaybetmemem gerektiğini ilk gördüğümde konuşmam gerektiğimin farkına varmıştım. 1 hafta daha geçti..

Çarşamba sabahı 8.30 çivarı meydan dan heycanlı bir o kadar umutsuz şekilde aşşağı doğru iniyordum. Kafamı kaldırmam la Ay parçamı gördüm ama bişey diyemedim, ikimizde tam bişey demek için ağzımı açmıştık ki öküzlüğü ben yaptım ve başımı öne eğip hızlıca yürümeye devam ettim. Neden öyle bişey yaptım diye kafamı taşlara vurasım geldi, olsun en azından sınava gelicek arkadaşını bekliyodur diye dua edip ilk karsılastıgımız sınıfa geçtim ve aynı yere oturdum.

5dk geçmeden Ay parçam geldi sınıfa bana gülümseyip kafasını salladı ve bende aynı tepkiyi verdim. Bu sefer benim hemen önümde ki sıraya oturmuşlardı. Arkadaşı ile ne konuşsa duyuyordum ama normal sohbet ediyolardı. Bende Ay parçamın saçını koklamaya dalmıştım ki sınav kağıdını önüm de buldum.. Gene ona bakmadan sınavı çözemiyordum ama bu zamanı iyi değerlendirip bişeyler düşünmem lazımdı...