Ertesi gün kalbi veren kişinin geleceği saat yaklaştıkça bende heycanlanmıştım. Sebepsiz bir heycandı. Odaya geldiklerinde elimde olan çiçek yere düşmüştü bir an hiçbirşeye anlam verememiştim sevinmekle mahvolmak arasında kalmıştım çünkü bunlar Runa nın annesi ile babasıydı ve runa yoktu. Kalbi veren kişinin ailesi dediğine göre doktor kalbi veren runaydı. Runanın anne babası ise acı bir tebessümle gülüyorlardı beni biliyorlardı ve herşeyden haberleri vardı. Oturduk sarıldık ağladık runanın babası olanları anlatmaya başladı runanın babası-rb
Rb- Saat 10 gibi yola çıktık havalimanına gidiyorduk derken sağ arka kapıya çok hızlı bir şekilde bir araç çarptı. Bizde bişey yoktu ama runa orada oturuyordu. Hastaneye geldiğimizde ise bir kaç saat sonra beyin ölümünün gerçekleştiğini söylediler bizde organlarını bağışladık artık siz benim kardeşim sende benim bir oğlumsun kuzey runa senden çok bahsetti
Boğazım düğümlendi kelimeler takıldı boğazıma kırık cam gibi kesiyorlardı boğazımı söyleyemedim bişey ağladım hemde çok. Artık kimseyi sevmek istemiyordu kimse çünkü kimi sevsem ölüyordu. Kalbine hapsolduğum kızın kalbi artık annemdeydi. Runa kalbiyle hem beni yaşattı hemde annemi. Runa artık yoktu bir arkadaş bir sevgili bir dosttu o benim için  ama artık yoktu.
Hergün birazdaha zor geçsede zanala herşeye alışmıştım bu lise denilen yer bana çok şey kaybettirmişti ama beni çok güçlü yapmıştı belki hiç kardeşim olmamıştı ama kardeşten de öte dostlar kazandırmıştı bana...

-SON-