15 ocak 1988 antalya doğumluyum
aslında varlıklı olması gereken bir ailem vardı ama babamın kumar alışkanlığı bizi yiyecek ekmeğe muhtaç ediyodu ortaokul bitip lise başladığında artık bişeylerin farkına varmaya başlamıştım büyüdüğümü hissetmeye başlamıştım zor bi hayata sahip olanların en acı günü değilmidir zaten beyler artık büyüdüğünü hissedip hayatındaki zorlukların farkına vardığı gün

lise başlamıştı monoton bi hayatım vardı okul ev okul ev beni kahreden şey parasızlık değildi annemin hergün sabah beni okula uğurlarken yüzündeki o çaresiz ve kahrolmuş bakıştı boynunu büküşüydü çünkü cebime 1 kuruş bile harçlık koyamıyordu. benim için önemli değildi beyler ne vardı ki okulda aç kalıyosam ne vardı tuvaletin o pis çeşmesinden su içiyosam bunlara takan takılan bi insan değildim ama annemin o üzgün bakışlarına daha fazla tahammül edemezdim bende okuldan sonra çalışıp harçlığımı çıkarma yapabiliyosamda babamdan gizli eve 3 5 katkıda bulunma kararı aldım babamdan gizli dememin sebebi o parayıda kumarda yerdi

bigün yine okuldan çıktım eve doğru yürüyodum mahallemizde irfan amcanın ufak bi bakkalı vardı çok babacan bi adamdı mahallenin abileride akşam üstleri irfan amcanın dükkanın önünde otururlar muhabbet sohbet çay sigara falan yaparlardı aabilerin reyisi ve en büyüğü sait abiydi beni çok severdi o gün eve gidesim gelmedi çünkü evdeki parasızlığın vermiş olduğu o kasvetli havadan çok sıkılmıştım biraz abilerin yanında takılıyım dedim

S: sait abi
B: ben

S: oo cerraammmmm hoşgeldin aslanım nabıyon
B: saol abi iyidir eve gidesim gelmedi bi yanınıza uğriyim dedim
S:iyi yapmışsın abim hayırdır bi sorun yok demi
B: bildiğin şeyler abi

fazla durmadım annem merak eder diye eve gittim ama bu iş meselesini sait abime açmaya karar vermistim mahallede sevilen sözü dinlenen bi abimizdi bana uygun bi iş bulacağından emindim...

okuyan olursa yazarız beyler